Jan Thiel

Gisteren, Tweede Kerstdag, lieten we de honden uit op Jan Thiel. Ja, je leest het goed: honden, meervoud. Want sinds kort hebben we een logé. Hij heet Zimoon en is een echte rashond, een Labrador. Hij is pikzwart, heel mooi. Het was mooi weer en de zon scheen. We reden aan het eind van de middag naar de zoutpannen van Jan Thiel. Aan het eind van de middag, want midden overdag is het in deze tijd van het jaar toch nog te warm. Bij de zoutpannen van Jan Thiel heb je mondi met wandelpaden. Bij het zoutmeer zelf heb je een grote vlakte, die drooggevallen was. De honden konden hier naar hartelust rennen. We liepen heuvel op, heuvel af. De honden werden er moe van. Het zoutmeer het eigenlijk Lagun Jan Thiel.  Aan de overkant zagen we het Sentro di Detenshon i Korekshon di Kòrsou (SDDK), vroeger Bon Futuro geheten en daarvoor de Koraal Spechtgevangenis. Het complex was omgeven door dikke muren. De gevangenis staat niet goed bekend. Er worden wapens, drugs en telefoons binnengesmokkeld. Bendes hebben er het voor het zeggen. Er is voor de gevangenen weinig te doen. Het sanitair laat te wensen over. De ene directeur volgt de andere in een rap tempo op. Even verderop lag, ook aan de overkant,  Bottelier met zijn villa's. Na een uur wandelen keerden we huiswaarts. Jan Thiel is tegenwoordig een toeristenwijk. Er staan prachtige villa's (dit wijkje heet Vista Royal met mooi zeezicht), maar er zijn ook veel hotels met mooie stranden. Ik noem u het Livingstone Resort, het Chocogo Resort en het Papagayo Resort. Er is ook een supermarkt, waar Christiaan werkt. Zanzibar heeft een mooi zandstrand. Het ligt aan de Jan Thielbaai. Er is nu ook een winkelcentrum gebouwd met mooie boetiekjes en restaurantjes. We zijn er nog niet geweest. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. 's Avonds hadden we een kerstmaal. Onder de kunstkerstboom lagen de cadeautjes. We hadden een rustige kerst. Veel mensen hebben nu vrij. De bouwvakkers ook. Ze beginnen begin januari weer te bouwen. Ik wens iedereen voor straks een prettige jaarwisseling en een gelukkig nieuwjaar toe! Bon ana!

Kerstmarkt

Afgelopen zaterdag bezocht ik de kerstmarkt in Punda. Nu moet je bij een kerstmarkt op Curaçao niet denken aan een kerstmarkt, zoals die in de Duitse steden wordt gehouden, met vele, vele stallen en kraampjes, sneeuw en Glühwein. Niets van dat alles op Curaçao. Onder de tropische zon versmelt alles. Zo ook de kerstmarkt. Oorspronkelijk zou zij gehouden worden op het Wilhelminaplein, maar daar was niets te vinden. Ik werd verwezen naar het Gomezplein, even verderop. Daar waren een paar stalletjes, maar meer ook niet. De koopwaar was niet bijzonder. Er waren ook weinig mensen. Teleurgesteld keerde ik huiswaarts. Kerst is op Curaçao anders dan in Europa. De tropenzon brandt onverminderd voort. Het is met kerst nog altijd zo'n 28 graden. Straks is het kerst vieren onder de palmen in plaats van onder de kerstboom. Sommigen hebben hier wel een kerstboom, maar ze zijn vreselijk duur en worden geimporteerd uit Canada. Het komt zelfs voor, dat ze pas na kerst aankomen. Anderen, zoals wij, hebben een kunstkerstboom. Wel verlichten veel mensen hun huizen en tuinen met lichtjes. Ergens zag ik zelfs kunstsneeuw. Maar het gaat uiteraard meer om de inhoud van het feest. Laten we wel wezen. De perikelen na de keukenbrand zijn zo goed als voorbij. De schilder heeft alles geschilderd. De kookplaat is geplaatst. Aanvankelijk hadden we nog een gaslek, maar dat is weer verholpen. We kunnen nu weer fatsoenlijk koken. Alleen de gordijnen van de logeerkamer moeten nog genaaid worden. Ze komen pas in januari. De stoffeerder had het te druk. We leven nu in een periode van kerstvieringen. Gisteravond had ik er een, vanavond heeft Els er een. Er volgen nog vele. Alvast een zalig kerstfeest toegewenst. "Bon Pasku" zeggen ze hier. Bon nochi tambe!

Landhuis Habaai

Zaterdagavond gingen we naar het songfestival van het Rode Kruis. Dit werd gehouden in Hòfi Bill (Veeris). Gelukkig was het droog, want het was buiten. Het festval werd gehouden ter gelegenheid van het 75-jarige bestaan van het Rode Kruis op Curaçao. Gezondheidsinstellingen konden medewerkers afvaardigen, die meededen aan het festival. Het festival begon een uur te laat, maar dat mocht de pret niet drukken. Sommige deelnemers zongen de sterren van de hemel. We weten niet, wie gewonnen heeft, want we moesten eerder weg. We waren trouwens de enige blanken, die aanwezig waren. Het festival was een op en top Curaçaos gebeuren. Deze week heb ik een week vakantie. Deze week is ook de schilder bezig met het opnieuw verven van het huis na de keukenbrand. Hij hoopt morgen klaar te zijn. Morgen komt ook de timmerman om de brandplekken van het keukenblad te schuren. Daarna kan het gasstel geplaatst worden en kunnen we weer koken. De boekenkast moet nog worden ingeruimd en de gordijnen opgehangen. Hoe lang zal het nog duren vóór dit alles klaar is? Gisteren ging ik naar landhuis Habaai, waar een schilderijententoonstelling was, genaamd "Den Gara di Manan" van Wilson Garcia (zie artikel in het Antilliaans Dagblad van 2 december 2013). In het landhuis is een galerij gevestigd, de Gallery Alma Blou. Er exposeren wel vaker kunstenaars. Er waren ook sculpturen te zien en andere kunstwerken. Ze waren allemaal te koop. Ik was trouwens de enige bezoeker, dus het liep niet storm. In de galerij is ook een cadeauwinkel gevestigd. Daar kun je allerlei kunstwerken kopen. Het landhuis stamt uit de 18e eeuw en was oorspronkelijk eigendom van een joodse familie. Vanmiddag wilde ik nog een schilderijententoonstelling bezoeken en wel in landhuis Vredenberg. In dit landhuis is een restaurant gevestigd, maar helaas was het dicht. Ik keerde dus onverrichter zake naar huis terug. Op deze manier stellen wel meer lokale schilders hun werk ten toon, maar als het hek gesloten is, kom je niet ver. Het was vandaag warm en zonnig. Er is tot nog toe weinig regen gevallen, hoewel we in de regentijd zijn. Bon nochi!

Santa Catharina

Laat ik allereerst beginnen met de keukenbrand, die we op 5 november hadden. Een pan op het gas vloog in brand. De brand sloeg om zich heen. Gelukkig kon Christiaan de brand blussen met handdoeken. Gevolg: een kapotte kookplaat en afzuigkap, een kapotte elektrische leiding en heel veel zwarte roet door heel het huis. Alles moet weer geverfd worden. De gordijnen zijn bij de stomerij. We koken nu op een eenpitsgasstel, dat we van iemand te leen kregen. Het is kamperen in je eigen huis. Maar het had dus nog erger kunnen aflopen... Eergisteren gingen we naar een open huis van het St. Catharina Resort. Het bungalowpark is twintig jaar oud en staat sinds begin van dit jaar leeg. Waarom, weten we niet. Liep het allemaal niet zo goed? De eigenaar heeft besloten het resort te verkopen en dan bungalow voor bungalow, studio voor studio en kavel voor kavel, tegen schappelijke prijzen. We hebben enkele bungalows bekeken. Er was enige belangstelling. Het park is gelegen naast Koraal Tabak, dat ooit bebouwd gaat worden. Wanneer, weet niemand. In de verte zagen we de zee liggen en ook Bonaire zagen we met het blote oog. Ook zagen we landhuis Koraal Tabak. Het is nu een ruine. Er waren ook onduidelijke panden in de verkoop, naast het huis van de beheerder. Verderop was een congreszaal. Ook die is in de verkoop. Het park heeft twee tennisvelden. Op een ervan zijn zelfs Daviscupwedstrijden gespeeld, zei onze informant. Verder is er nog een zwembad voor gezamenlijk gebruik. Naast het St. Catharina Resort ligt een ander resort: The Pearl of the Caribbean. Het stikt van de resorts op Curaçao. Of ze allemaal rendabel zijn, betwijfel ik. Nadat we het St. Catharina resort bekeken hadden gingen we iets drinken bij L'Aldea. Hier waanden we ons in de Zuid-Amerikaanse jungle en regenwoud. We zagen ook namaak resten van de Maya- en Incacultuur. We dronken er wat en gingen toen weer huiswaarts. Gisteren en vandaag zijn de koning en koningin bij ons bezoek op het eiland. Ik had gisteravond helaas geen tijd om het feest op het Brionplein bij te wonen. Vanavond hebben ze een receptie bij de nieuwbenoemde gouverneur en daarna vertrekken ze naar Aruba. Het is het eerste bezoek van de koning aan Curaçao sinds zijn troonsbestijging. Het koninklijk paar bezoekt alle zes eilanden van de voormalige Nederlandse Antillen. We krijgen binnenkort ook munten met de beeltenis van de koning erop. Bon nochi!

Open huis

Gisteren hebben we open huizen bezocht. Als je wil weten, wat ik daarmee bedoel, moet je verder lezen. We hadden in de krant gelezen, dat er op twee plaatsen open huizen waren op Bandabou. We reden dan via Souax naar Grote Berg. De weg was daar net opnieuw geasfalteerd. Alleen een klein stukje was nog niet klaar. Op het ogenblik worden overal op het eiland wegen opnieuw geasfalteerd. Men is bezig aan een inhaalslag. De wegen waren heel slecht, soms met grote gaten erin. Ze zijn het soms nog. Dat de weg naar Westpunt nog niet helemaal klaar was, was ter hoogte van het verkavelingsplan Harmonia. Daar werden nu wel enkele huizen gebouwd, zagen we. Het ene ontwikkelingsplan na het andere wordt op het eiland uit de grond gestampt. Projectontwikkelaars verdienen er miljoenen aan. Via Soto en Lagun reden we naar Jeremi. Onderweg kwamen we langs landhuis Pannekoek. Restaurant en vlindertuin waren weer open, maar dat had ik al een keer gezegd. Op de voormalige plantage Jeremi hield een projectontwikkelaar open huis. Er stonden twee modelwoningen, die meer of minder afgebouwd waren. Die aan de rand van de zee was gelegen, was het duurst. De kavels aan de weg gelegen zijn het kleinst en het goedkoopst. Er komen op het resort nog een winkeltje en een speeltuin. Het lijkt me leuk en rustig, alleen ver van Willemstad. Een van de medewerkers van het project legde ons het een en ander uit en gaf ons een folder mee. Daarna reden we via Bisento naar St. Willibrordus. In de buurt hiervan was Coral Estate. Dit is een ommuurde gemeenschap. We moesten de wachtpost passeren om er binnen te raken. De veiligheidsmaatregelen zijn streng. Bij het voormalige hotel Habitat parkeerden we onze auto. Boven ons lagen schitterende villa's op de berg. We liepen naar het restaurant. Daar was een infobalie over een nieuw project. Je kon studio's kopen. Ze hadden behoord tot het vroegere hotel, maar dat was failliet gegaan. Er gaan nogal wat hotels failliet op het eiland. De appartementen waren volledig gestript en worden nu omgebouwd tot studio's. De studio's met zeezicht zijn uiteraard het duurst. Het meubilair wordt er bij geleverd. Je kunt de studio's ook verhuren als je er niet bent. Ze beschikken over maar één ruimte en zijn dus niet geschikt voor permanente bewoning voor meerdere personen. Wel is het geheel schitterend gelegen aan zee. Maar ook wel een beetje ver van Willemstad. Toch was er veel belangstelling op de open dagen, zeiden ze. Na alles bekeken te hebben en goed geinformeerd te zijn, reden we weer huiswaarts. We hadden weer veel geleerd deze middag. Het weer is nog steeds warm, droog en zonnig. Vandaag was het zo'n 33 graden. Bon nochi!

Ronde Klip

Afgelopen zondag maakten we een tocht rond de Ronde Klip. Eerst reden we naar de wijk Kwartje. We verdwaalden hier in een wirwar van wegen. Het wegenplan van Curaçao zit namelijk niet logisch in elkaar. Daarna reden we door naar Koraal Partier waar er open huis zou zijn voor een nieuw bouwproject. Er was niets of niemand. Wel was er een terrein klaargemaakt voor bebouwing. De wegen lagen er al. Achteraf lazen we, dat je alleen kavels kon kopen. Verderop bekeken we een bouwproject, dat net klaargekomen was. De huisjes waren echter klein. We reden nu naar Santa Catharina en wel naar de wijk Las Quintas Villas. Er waren mooie huizen bij. Via de wijk Cocori reden we nu naar de Ronde Klip. Deze berg is 131 meter hoog. Je kunt er helemaal omheen rijden, hetgeen wij ook deden. De wegen waren hier onverhard en slecht. Overal lag veel afval langs de weg. Jammer, want deze vervuiling is niet nodig. Selikor werkt goed en de landfill is er voor het groffe vuil. In de verte zagen we Santa Catharina en de zee.We zagen achter de Ronde Klip plantages, die verlaten waren. Huizen waren vervallen of half afgebouwd. In de verte zagen we het landhuis Ronde Klip. Verderop reden we langs landhuis Brievengat. Het is mooi gerestaureerd. Helaas was het dicht. We reden nu naar Parera om iets te drinken en naar Fort Nassau, maar alles was dicht. Vanaf Fort Nassau hadden we een mooi uitzicht op het Schottegat. We zagen de raffinaderij beneden ons en aan de andere kant de marinebasis. We gingen nu maar thuis koffiedrinken. Op de terugweg kwamen we langs een mooi gerestaureerd landhuis, waar nu het Kadaster in zit. Daarnaast was er nog een mooi landhuis. Wat daar nu in zit, weet ik niet. Misschien een bank. Het stikt op Curaçao van landhuizen. Het weer was mooi en warm, zo'n 33 graden. Bon nochi!

Playa Kanoa

Gisteren had Curaçao een feestdag. Het is drie jaar geleden, dat Curaçao autonoom werd. De Nederlandse Antillen hielden toen op te bestaan. Met grote verwachtingen werd Curaçao een land. Dat wil zeggen: men heeft interne autonomie. Defensie en buitenlandse zaken worden nog steeds geregeld door Nederland. De hoge verwachtingen van de Curaçaose autonomie zijn echter niet uitgekomen. Financieel gaat het erg slecht met het eiland. De toestand is zorgelijk, hoewel twee interimregeringen hun best gedaan hebben om puin te ruimen. De huidige regering moet wel bezuinigen. Er was dus geen reden tot feest en er waren ook geen feestelijkheden. Niemand weet ook hoe deze dag precies heet. Ik noem hem maar "autonomiedag". We gingen op deze dag naar de noordkust, naar Playa Kanoa. Het was er rustig. Enkele jongeren waren aan het surfen op de hoge golven. Enkele mensen zaten verderop aan het strand. Er zijn weinig voorzieningen op Playa Kanoa. Veel palapa's zijn kapot. Er zwerft veel afval. Aan het eind van de middag kwamen wat mensen om hun hond uit te laten. Het werd toen ook bewolkt. We zijn toen maar naar huis gegaan. Zo'n middagje strand is wel rustgevend. Bon nochi!

The Ritz

Gisteren hield The Ritz open huis. We waren erbij aanwezig. The Ritz is een voormalige ijsfabriek op Scharloo. Men heeft deze fabriek omgebouwd tot kantoren en een hotel. Daarbij heeft men zoveel mogelijk van de fabriek intact gelaten. We kregen een rondleiding door de eigenaar van het complex. Ik had niet vermoed dat achter de voorgevel van The Ritz nog zoveel ruimte was. Het loopt helemaal door tot het terrein van het Amerikaanse consulaat daarachter. Ook waren er veel sculpturen te bezichtigen, die men kan kopen. De Amerikaanse Avalon medische universiteit is in een van de gebouwen gevestigd. Ze gaat daar weg om elders een nieuw pand te betrekken. Hier studeren Amerikanen voor hun medische basisopleiding. Volgens de gids studeren ze zeven dagen per week, dit in tegenstelling tot de Nederlandse stagiaires, die hier alleen maar feest vieren. Nu vind ik zeven dagen per week wel erg veel. Wie zou dat volhouden? Het is frappant, dat er vele Amerikaanse medische faculteiten in de Cariben zijn. Op Curaçao is er nog een en op Bonaire ook. Het vrijgekomen pand in The Ritz wordt heringericht voor hotelkamers. Blijkbaar is er veel vraag naar, hoewel je in de krant leest, dat de hotelbezetting op het eiland nu maar 60 tot 70 procent is. Na de rondleiding gingen we naar het voormalige klooster bij de kathedraal. Het is omgebouwd tot hotel en restaurant. In de binnenhof is nu een zwembad. In de voormalige kapel kun je nu eten. Hier en daar hingen foto's van de paters, toen ze nog in het klooster woonden. Ook in Curaçao is het gedaan moet het rijke roomse leven, hoewel velen nog behoren tot de rooms-katholieke kerk (ca. 85 procent). Veel kloosterlingen zijn teruggegaan naar Nederland. Een enkele pater of non is er nog. De protestantse kerk op Curaçao is klein. Zij is wel de oudste kerk van het eiland. De gereformeerde kerk, zoals ze toen heette, werd opgericht in 1635, een jaar, nadat de Nederlanders het eiland bezetten. De protestantse Fortkerk is het oudste kerkgebouw van het eiland. In Grand Café Augustinus (bij het klooster) dronken we een drankje. Het klooster is dus opgekocht, gerenoveerd en heringericht voor seculier gebruik. Het is nog steeds warm weer. Er is weinig wind. Bon nochi!

Kent Uzelf

Wat wordt er bedoelt met "Kent Uzelf"? Het is de vertaling van het Griekse "gnoothi seauton" van een bekende Griekse wijsgeer (Socrates?) Het is ook een wijk op Curaçao. Afgelopen zondag bezocht ik haar. Het is een wijk in de buurt van Santa Rosa. De straten zijn onverhard. Het landschap is golvend. Ik reed door de wijk heen. Er zijn hier nog andere kleine wijken, zoals Ma Louisa en New Orleans. Zover kwam ik niet. Bij Theresa kwam ik terecht op de weg naar Santa Catharina. Via de Kaya Nathan reed ik naar het noorden, richting Playa Kanoa. Ik kwam voorbij het landhuis Ronde Klip. Het landhuis zelf zag ik niet, alleen de toegangspoort. Ik reed langs slechte en onverharde wegen. Er lag veel vuilnis in de mondi. De mensen zijn te lui om naar de landfill te gaan en storten hun vuilnis gewoon in het wild. Laatst was er een opruimingsactie op ons eiland. Tonnen vuil werden er opgehaald. Playa Kanoa heb ik nooit bereikt, want dan had ik verder door moeten rijden. Ik nam een weg naar links, ook weer dwars door de mondi. Ergens langs de weg werd er nog aan tuinbouw gedaan, uitzonderlijk voor Curaçao. De meeste groente en fruit importeert men. Het komt uit Venezuela, dat is goedkoper, of uit Nederland, dan is het duurder. Ik kwam terecht bij het crematorium van Brievengat en even later kwam ik langs het gelijknamig landhuis. Dit wordt weer gebruikt voor bruiloften en partijen, zoals vroeger. Het was destijds een bekende uitgaansgelegenheid. Binnendoor en langs een onverharde weg reed ik naar Jongbloed. Dit is de wijk waar we wonen. Het was vroeger een plantage en is opgekocht door de schipper Jan Jongbloed. Dat was, meen ik, in de 17e eeuw. Via de Cassandraweg, de Jongbloedweg en de Ronde Klipweg reed ik naar Noord Zapateer. Op een hoogte had ik een mooi uitzicht over deze wijk. Opvallend was het Indische gebouw, dat sommigen een hindoetempel noemen. Er is een toko in gevestigd (zie foto). Het was mooi weer toen ik deze eilandtour deed. Er zijn nog steeds onontdekte plekjes. Verder is er niets te melden. Bon nochi!

Montana

Zondag was ik in Montana. Nu is Montana niet alleen een staat in de V.S. van Amerika, maar ook een wijk op Curaçao. De wijk is wat heuvelachtig. Vandaar de naam. Ik reed richting Santa Barbara. Op de achtergrond verhief zich de Tafelberg. Deze wordt al jaren afgegraven. Dat is jammer. Zo blijft er weinig van de berg over. Verder reed ik door de wijk Sabana. De wegen waren niet overal verhard. Er waren veel houten huizen in deze wijk. De wijk Oudewater, die hier niet ver vandaan ligt, heeft veel mooie villa's. Maar in de wijk Montana Rey Noord is het weer minder. Hier stonden veel armoedige huizen. Ten noorden van deze wijken liggen Groot Sint Joris en Choloma. Deze gebieden behoren bij de gelijknamige landhuizen. Waarschijnlijk zijn het vroeger plantages geweest, maar nu geheel overwoekerd door de mondi.  Ik kwam terecht op de weg, die naar het noorden leidt. De weg had geen naam. Ergens sloeg ik rechts af (bij de aloeplantage), reed nog een heel eind door en kwam toen terecht bij de struisvogelboerderij. Ik zag de struisvogels lopen. Ook waren er varkens en een tapir te zien. Op de uitkijktoren stonden mensen te kijken over de wijde omgeving. In de verte lag de Sint Jorisbaai. Men deed er aan parasailing. Ik dronk wat op het terras, bekeek nog de papegaai en vertrok weer. Ik reed nu richting Ronde Klip. Deze is 131 meter hoog. Ten zuiden daarvan lagen de wijken Cocori en Popo. Ik was er nog nooit geweest. Via de Ronde Klipweg reed ik naar de kerk van Bonam,. Verderop had ik nog een mooi uitzicht over de wijde omgeving. Ik was weer op ontdekkingstocht geweest op "nos dushi isla".  Verder is er niets te melden. Af en toe regent en onweert het flink. Maar de temperaturen zijn nog steeds hoog. Bon nochi!

Libie

Gisteren was ik in Libie. Nu denk je misschien, dat ik vanuit Curaçao even snel heen en weer ben gevlogen naar het Noord-Afrikaanse land Libie, maar niets is minder waar. Libie is een wijk op Curaçao, in de buurt van Santa Rosa. Het is een klein wijkje, waar niets te beleven valt. Het zijn een paar straten met woonhuizen. Op mijn celltelefoon  krijg ik steeds het bericht, dat mijn standplaats Libie is en ik krijg er ook het weerbericht van. Eerst dacht ik, dat het een vergissing was en dat ik het weerbericht van een verkeerd land kreeg. Ik woon een paar kilometer van het Curaçaose Libie vandaan. In Libie is er ook geen zendmast van UTS of een andere provider, dus ik begrijp niet waarom de naam prominent genoemd wordt op mijn celltelefoon. In de verte zag ik de Ronde Klip. Hier en daar stond een palmboom te wuiven in de wind. Na mijn bezoek aan Libie reed ik naar landhuis Cerito in de gelijknamige wijk. In dit landhuis is nu een bank gevestigd. Het is grondig opgeknapt. Daarna reed ik door naar landhuis Ararat. Dit is hoog gelegen (de naam suggereert het al). Ik had een mooi uitzicht op de omgeving, inzonderheid op de nieuwe haven. Ook landhuis Ararat is mooi opgeknapt. Er zit nu een belastingadvieskantoor in. Veel landhuizen zijn opgekocht door bedrijven en door hen gerestaureerd. Voor een particulier is dit niet meer op te brengen. Tenslotte reed ik door naar Otrobanda, waar ik op het strand bij Holiday Beach een drankje dronk. Het was er rustig. Enkele mensen zwommen in de zee, anderen luierden op het strand. Zaterdag heb ik Els weggebracht naar Hato. Ze zit nu in Nederland. Christiaan is aangenomen bij de supermarkt en werkt er de hele week. September is de warmste maand. De hitte is soms drukkend., maar gelukkig kan ik er goed tegen. Donderdag moet ik mijn auto naar de garage brengen voor een grote beurt en andere problemen. Het duurt altijd enkele dagen voor je een afspraak kunt maken. Bon nochi!

Playa Jeremi

Afgelopen zondag gingen we weer richting Bandabou om ons te verpozen aan het strand. Het was alweer een tijdje geleden. We reden langs landhuis Pannekoek en constateerden, dat het restaurant weer open was. Zijn er nieuwe eigenaren? Via Lagun reden we naar Jeremi. Hier wordt een nieuw resort gebouwd: het Jeremi Ocean Resort. De toegangspoort stond er al, maar er was nog maar één modelwoning gereed. Je kunt er kijken en dan besluiten een woning te kopen. Er worden op hert eiland trouwens diverse nieuwe resorts gebouwd. Maar voor wie? Het toerisme loopt terug vanwege de economische recessie in de wereld. We besloten naar Playa Jeremi te gaan, maar daar was er geen plekje in de brandende zon meer over. Daarom gingen we maar weer naar Playa Lagun, waar er onder de manzanillaboom genoeg schaduw was. We bleven hier de rest van de middag. Op het strand had een schildpad eieren gelegd. Deze werden beschermd door en hek. Een natuurorganisatie had zich ontfermd over de eieren. Vorige week maandag is Christiaan weer teruggekomen uit Nederland. Hij had heimwee. Hij gaat nu een jaartje werken op Curaçao. We hebben vandaag een scooter voor hem gekocht van een onbekend Chinees merk (Xingyue, ooit van gehoord?). Christiaan heeft een scooter nodig om naar zijn werk te komen. Laatst deed hij er met de bus twee uur heen en twee uur terug over. En als hij vroeg moet werken, rijdt er nog geen bus. De scooter heeft een motorinhoud van 50 cc en kan niet harder dan 45 kilometer per uur. De winkel had gezorgd voor een keuringskaart en wij moesten nog naar het verzekeringskantoor en het belastingkantoor. Anders mocht Christiaan niet met zijn scooter op de weg. Dit alles lukte gelukkig in één middag. Wel waren we maandag de hele middag kriskras over het eiland (Willemstad) gereden om een scooter te vinden. Dat viel nog niet mee. Ik kon de scooter alleen verzekeren tegen schade aan derden, dus niet tegen eigen schade of diefstal. Tricky! De scooter staat trouwens op mijn naam, omdat Christiaan nog geen 18 is. Wel mag hij als 17-jarige de scooter zonder rijbewijs rijden. Vorige week is trouwens zijn mountainbike uit de tuin van zijn vriendin gestolen. We zijn op het politiebureau geweest voor aangifte. Eerst waren we bij het politiebureau van Rio Canario, maar wij vallen onder dat van Brievengat. Ook moest ik bij de verzekeringsmaatschappij een schadeformulier indienen. Dit alles kostte ook weer een dagdeel. Ze houden je wel bezig. Zaterdag moet Christiaan op gaan proef gaan werken bij een supermarkt. Hij heeft dit baantje via een uitzendbureau. Vorige week was ik een hele morgen met hem op pad om langs allerlei uitzendbureau's te gaan. Hopelijk krijgt hij de baan, want hij heeft het geld hard nodig. De school van Lotte is donderdag weer begonnen. Dat betekent dus weer brengen en halen met de auto, want de fiets is dus gestolen. Het is overdag warm en zonnig. De temperatuur is 33 graden. Bon nochi!

Aruba - dag 7 - 28 juni 2013

Deze dag zou onze laatste dag op Aruba zijn. Om 11 uur in de morgen verlieten we ons appartement aan de Keito in Noord. Via Oranjestad reden we naar de Reina Beatrix-luchthaven. We leverden onze auto in bij het verhuurbedrijf en we checkten ons in bij de balie van Inselair. We waren vroeg. We zaten in de wachtzaal met allerlei Venezolanen, die terug naar hun vaderland moesten. Om 13.40 uur vertrokken we met een klein vliegtuigje (een Embraer 110P1 voor 15 personen) van Aruba. Een half uur later landden we op Curaçao. Paul kwam ons weer afhalen en om 15 uur waren we thuis. Nog even een paar cijfers over Aruba: het eiland ligt ongeveer 30 kilometer van de kust van Venezuela. De oppervlakte is 193 km2 (Curaçao: 444 km2), het heeft 100.000 inwoners (Curaçao: 150.000). Oranjestad heeft 25.000 inwoners (Willemstad: 100.000).
's Avonds gingen we naar de diplomauitreiking van Christiaan. Het was op het dak van de parkeergarage van Pietermaai. De plechtigheid begon vijf kwartier te laat en duurde uren. Honderden leerlingen ontvingen hun diploma en nog meer ouders en familie waren gekomen. Op zondag 30 juni is Christiaan dan vertrokken naar Nederland. We zwaaiden hem uit op Hato. Nu is hij bij Rock Werchter in Belgie, waar dagenlang een popconcert wordt gehouden. Bon nochi!

Aruba - dag 6 - donderdag 27 juni 2013

Deze dag was het eerst halfbewolkt, later kwam er meer zon. Om half 12 vertrokken we vanaf ons appartement in Noord naar de Seroe Cristal. We reden via Paradera. De Seroe Cristal ligt in het noorden, dat wil zeggen: bij de noordkust, van het eiland. Toen we boven op de berg waren, hadden we een mooi uitzicht naar alle kanten. We zagen de zee en de Hooiberg. We zagen hoe vlak en dichtbevolkt Aruba hier was. Van de Seroe Crystal reden we naar Ayo. Daar was een park met een schitterende steenformatie. Het waren reuzenkeien, waartussen paadjes liepen. Hoe die keien hier gekomen zijn, is mij een raadsel. Hadden ze vroeger een religieuze betekenis? Hebben de Indianen hier vroeger hun godsdienstige rituelen uitgevoerd? Of dienden de holten hun als woning? Ik weet het niet en ik heb het ook nergens kunnen lezen. Misschien, dat ze in het Nationaal Archeologisch Museum het antwoord weten. We wilden nog gaan naar de natuurlijke brug (bij de zee) en naar de goudmijn, maar we konden de weg niet vinden. Waarschijnlijk waren deze twee plaatsen alleen toegankelijk voor auto's met vierwielaandrijving. De wegen in dit gedeelte van het eiland waren slecht. We reden nu nar Piedra Plat. We zochten de steenhopen van Casibari, maar we konden ze niet zo gauw vinden. De weg erheen werd negens aangegeven. Toen Els een erf opliep om het te vragen, werd ze gebeten door een hond. Gelukkig was de baas vriendelijk en wees ons de weg. Dit gebeurde nota bene naast de protestantse kerk van Piedra Plat. In deze kerk worden de diensten in het papiaments gehouden. Uiteindelijk vonden we de reuzenkeien van Casibari. We liepen er langs, op en onder. Daarna dronken we wat bij het Casibari café. Ook dit werd gerund door Nederlanders. Het was er niet druk. Daarna reden we via Paradera weer naar Noord. Bij de Chinees deden we boodschappen. De megasupermarkt Hong Fui was dicht. Zijn ze failliet gegaan? Er stond geen bordje bij. Om kwart voor 3 kwamen we weer bij ons appartement aan, waar we wat aten. De dag was echter nog niet voorbij en daarom besloten we nog maar een tijdje van het strand te genieten. Om half 4 vertrokken we naar het strand van Malmok. Het ligt voorbij de hoge hotels. We konden de vuurtoren van California zien. Er stond een straffe wind, maar het water was lekker. Om half 7 waren we weer terug bij ons appartement. 's Avonds aten we in het restaurant Pam Pam in Tanki Flip. Het behoort bij het hotelappartement Perle d'Or. De eigenaar was ook weer een Nederlander. Hij vertelde ons, dat hier veel stagiaires verbleven. Er was een mooi zwembad bij. Het restaurant was een zelfbedieningsrestaurant. Het was er niet zo druk. Zo brachten we onze laatste avond door op Aruba. Deze foto is genomen bij de stenen van Ayo. Bon nochi!

Aruba - dag 5 - woensdag 26 juni 2013

Ook deze dag was het zonnig en warm. We vertrokken om half 12 van ons appartement en reden naar Oranjestad, de hoofdstad van het eiland. De stad is genoemd naar het huis Oranje. We gingen eerst naar het hoofdpostkantoor, waar ik een ansichtkaart moest posten. We parkeerden daar meteen ook. Dichtbij het postkantoor stond een grote r.k. kerk (aan de Domincanessenstraat). Er stond ook een school bij en een gebouw, waar de paters woonden, die les gaven. Via de Hendrikstraat liepen we naar de Caya G.F. Betico Croes (de hoofdstraat van de stad). Betico Croes was de grondlegger van de status aparte van 1986. Aruba maakte zich toen los van de Nederlandse Antillen en kreeg een zelfstandige status binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Het boterde niet zo tussen Curaçao en Aruba. Aruba wilde onder de heerschappij van Willemstad uit. In datzelfde jaar stapte de Protestantse Gemeente van Aruba uit de Protestantse Kerk van de Nederlandse Antillen (PKNA). Of het een te maken had met het ander, weet ik niet. De regering van Aruba probeert de binnenstad van Oranjestad weer op te kalefateren. De straten worden opnieuw bestraat en er is een tramlijn aangelegd. Die moet de passagiers van de cruiseschepen rechtstreeks naar de binnenstad brengen. De binnenstad was in verval geraakt. De ene na de andere winkel sloot en verhuisde naar shopping malls aan de havenkant. De winkels in de Caya Betico Croes waren mooi, maar niet bijzonder. Er waren veel kledingwinkels bij. We bezochten het Nationaal Archeologisch Museum aan de Schelpstraat. Het was mooi en modern ingericht, met audiovisuele middelen. Er werd veel aandacht besteed aan het Aruba van voor de koloniale tijd. Er werden potten en pannen en andere gebruiksvoorwerpen van de Indianen getoond. Kortom, er werd veel aandacht besteed aan de Indianencultuur. Aruba is op zoek naar zijn roots. Het was trouwens niet te merken, want wij als blanke Nederlanders waren de enige bezoekers. Het museum is ondergebracht in oude koloniale panden, die zijn opgeknapt. Deze panden behoren tot de weinige oude panden, die bewaard zijn gebleven. De rest is afgebroken. Van historische waarde had men een aantal jaren geleden nog geen benul. Alles moest modern. Via de Plaza Daniel Leo (ook met veel winkels) liepen we naar de Renaissance Mall. Hier had je de duurdere winkels. Hier kopen ook de rijkere Amerikaanse cruisetoeristen. Aan de zeekant was de L.G. Smith Boulevard. Aan de ene kant stond het Crystal casino en theater, aan de andere kant was de jachthaven en de aanlegsteiger voor de cruiseschepen. Bij het eetcafé Paddock dronken we wat. Het werd gerund door Nederlanders. We liepen verder naar het parlement en Fort Zoutman. Dit laatste lag vroeger aan zee, maar door de dichtslibbing van de haven nu niet meer. Het fort stamt uit de 19e eeuw. Het wordt gedomineerd door de Willem III-toren. Het is omgeven door muren. Bij de ingang stonden twee oude kanonnen. Aan de overkant van de boulevard lag het fraaie Wilhelminapark met een standbeeld van onze ex-koningin. In het park stonden talrijke palmen en het stikte er van de leguanen. Bij het park komt de Lagoen in zee uit. Vandaar heb je een mooi gezicht op de zee. Naast het Wilhelminapark was de Renaissance marktplaats, waar veel eettentjes en boetiekjes waren. Aan het eind van de middag aten we heuse Hollandse pannenkoeken bij het Dutch Pancake House (het Nederlandse pannenkoekrestaurant). Nederlandse pannenkoeken zijn blijkbaar een exportproduct. Ook van dit etablissement waren Nederlanders de eigenaar. Nederlanders willen nog wel weleens in de horeca werken. Na de heerlijke pannenkoeken gingen we weer huiswaarts. Om kwart voor 8 kwamen we bij ons appartement aan. Het was toen al donker. De foto toont het Nationaal Archeologisch Museum. Bon nochi!

Aruba - dag 4 - dinsdag 25 juni 2013

Deze dag zouden we het nationale park Arikok aan de noordkust bezoeken. Het was weer zonnig en warm, toen we om 12 uur van ons appartement vertrokken. Via Santa Cruz reden we naar het nationale park.Om half 1 kwamen we hier aan. We vervoegden ons bij het bezoekerscentrum, waar er een tentoonstelling was over flora en fauna in het park. We betaalden de nodige dollars en we werden door de wachtpost in het park gelaten. We zagen hier goed hoe dor en droog Aruba eigenlijk is. De vegetatie bestaat eigenlijk alleen maar uit cactussen en hier en daar een dividiviboom. We reden via de noordelijke route naar Dos Playa. Het was een mooi strand, maar je mocht er niet zwemmen vanwege de gevaarlijke onderstroom. Onderweg waren we nog heuse duinen tegengekomen. Bij Boca Prins zagen we nog de Fuente, een gat in de rotsachtige bodem, waar het zeewater spoelt. We reden nu naar de Fonteingrot. Een parkwachter maakte ons hier wegwijs. Hij liet ons het vervallen gouverneurshuis zien, een bron, waar de Indianen uit Venezuela uit dronken en tenslotte de grot. Hier waren interessante Indianentekeningen te zien. We reden verder langs de kust en kwamen terecht bij andere grotten: de Quadirikiri-grotten. Juist toen we er aankwamen kwam er een kolonne Landrovers aan, die op safaritocht waren door het dorre land. We gingen met de groep mee de grot in. Het was er stikdonker, maar de gids had en zaklantaarn, die ons bijlichtte. Hier en daar was de grot laag, zodat je je hoofd stootte. In een bepaald gedeelte van de grot waren er duizenden vleermuizen. Het was er warm en er was weinig lucht. We haastten ons dan ook weer naar buiten.  Via het windmolenpark van Vader Piet reden we naar de uitgang van het park. Het bezoek was beslist de moeite waard. In het park bevindt zich trouwens de hoogste berg van Aruba: de Jamanota. Via San Nicolas reden we naar Savaneta, waar we een goed strand dachten aan te treffen om uit te rusten van de vermoeienissen van het park, maar een goed strand was er niet. Daarom reden we nu in één ruk naar het noorden en via Noord reden we naar Moomba Beach bij de hoge hotels. We kwamen hier om 4 uur in de middag aan. We rustten heerlijk uit op het strand en pas na zessen vertrokken we weer. In een ijssalon in de buurt aten we heerlijk ijs en daarna gingen we boodschappen doen bij de Chinees. Om half 8 kwamen we weer aan bij ons appartement. Het was toen al donker. Bon nochi!

Aruba - dag 3 - maandag 24 juni 2013

Deze dag gingen we naar het zuiden van het eiland. Het was zonnig en warm, toen we om half 12 vertrokken van ons appartement. Langs Shaba en Siribana reden we nar de Hooiberg op het midden van het eiland. Deze berg rijst als en hooiberg op midden uit het landschap. Via een trap kon je de top beklimmen. We hebben dat maar niet gedaan, want het was heet. De zon zou je van de berg af branden. Via Santa Cruz, de Spaanse Lagoen (een inham vanuit zee), Savaneta (waar het Korps Mariniers zijn basis heeft) en San Nicolas reden we naar Baby Beach, helemaal in het zuiden. We reden de raffinaderij van Valero voorbij. De raffinaderij is niet meer in gebruik, tot spijt van zeer velen, want velen zijn nu werkeloos. De laatste jaren is de raffinaderij in verschillende handen geweest, maar nu komt er dus geen rook meer uit. De exploitatie bleek na jaren onrendabel te zijn. Baby Beach is een prachtig zandstrand. Het was er rustig. De zee was hier niet diep en het water was lekker warm. Op het strand stonden verschillende palapa's, die schaduw tegen de brandende zon boden. Om 3 uur 's middags vertrokken we weer van het strand. Dicht bij Baby Beach stond de protestantse kerk van Seroe Colorado. Oorspronkelijk was dit een interconfessionele kerk voor de werknemers van de raffinaderij. Nu behoort ze dus tot de protestantse gemeente. De diensten zijn in het Engels. We reden door nar Colorado Point, de uiterste zuidpunt van het eiland. Hier stond een vuurtoren, die de schepen moet waarschuwen voor de riffen voor de kust. In de buurt van de raffinaderij zagen we de vervallen villa's van het hogere personeel en de verlaten barakken van het lagere personeel. De raffinaderij wordt nog wel bewaakt, maar is dus buiten bedrijf. Enkele villa's worden nog wel verhuurd. Het hele gebied was in concessie gegeven aan de raffinaderij. Het was een maatschappij op zichzelf. Op de terugweg zagen we ook nog de protestantse kerk van San Nicolas. Hier kerkte het lagere personeel van de raffinaderij. Deze mensen waren Engels sprekend en afkomstig van de Bovenwindse eilanden. Sommigen zijn hier blijven hangen na de sluiting van de raffinaderij. De diensten zijn in het Engels. We reden nu verder terug in noordelijke richting. Bij Pos Chiquito sloegen we af naar de Frenchmen's pass. Hier hebben de Fransen slag geleverd met de Indianen. Links van ons zagen we de Spaanse Lagoen. Verderop bezochten we de voormalige goudsmelterij. De gebouwen zijn verlaten en ruines geworden. In de 19e eeuw werd er goud gevonden en gedolven op Aruba, maar de mijnen en smelterijen bleken toch niet rendabel te zijn. De goudkoorts was dus snel gezakt. Via Santa Cruz en Noord reden we terug naar ons appartement, waar we om kwart over 5 aankwamen. Aruba is niet zo groot. Het is ongeveer één derde van Curaçao, maar er wonen wel 100.000 mensen. Overal zie je bewoning en er is veel verkeer. Onderstaande foto is genomen bij de voormalige goudsmelterij van Balashi. Bon nochi!

Aruba - dag 2 - zondag 23 juni 2013

's Morgens bezochten we om half 11 een kerkdienst in de protestantse kerk aan de Wilhelminastraat in Oranjestad. De kerk is in 1950 gebouwd en heeft een hoge toren, die al van ver te zien is. Daarnaast staat het oudste kerkje van het eiland uit halverwege de 19e eeuw. Helaas is dit kerkje in verval en wordt het niet meer gebruikt. De Protestantse Gemeente van Aruba heeft vier kerken: naast die in Oranjestad een in Seroe Colorado, een in San Nicolas (in het zuiden) en een in Piedra Plat (in het midden). Die in Oranjestad is Nederlandstalig, die in Seroe Colorado en San Nocolas Engelstalig en die in Pioedra Plat papiamentstalig. 's Middags gingen we weer het een en ander bezien. Om 4 uur vertrokken we van ons appartement en gingen naar de noordpunt van het eiland. Hier stond de California lighthouse (vuurtoren). Het waaide er enorm. In de verte zagen we de hoge hotels. Via een ongebaand pad langs de kust reden we naar een klein kapelletje, dat gebruikt wordt bij bedevaarten. De kust is ruig en er liggen talrijke reuzekeien. Sinds begin jaren '50 is het kapelletje weer in gebruik. Er zaten enkele mensen te bidden voor het Maria-altaar. Buiten verkocht een venter ijs en frisdrank. Via Noord reden we nu naar de Palmpier, die zich uitstrekt in zee. Deze pier is gelegen bij het Riu-hotel, dat een merkwaardig suikertaartmodel heeft. Op de pier was het gezellig. Er speelde een band. We dronken er koffie en we aten er wat. We zagen van hier een prachtige zonsondergang. Om 8 uur waren we weer in ons appartement. Bon nochi!

Aruba - dag 1 - zaterdag 22 juni 2013

Van 22 tot en met 28 juni 2013 waren Els en ik op Aruba. Ik had het eiland nog nooit bezocht. Wel had ik er een keer een tussenlanding gemaakt. Els had het eiland twee keer bezocht voor haar werk. Al om half 8 's morgens stond Paul voor de deur om ons weg te brengen naar het vliegveld. Om 8 uur kwamen we aan op Hato. We moesten twee uur van te voren inchecken. We checkten ons dan ook in bij de balie van Inselair. Om 9.50 uur vertrokken we eindelijk met een Fokker 50 van deze maatschappij van Curaçao. Een half uur later, om 10.20 uur, landden we op de Reina Beatrix Airport van Aruba. De afhandeling van douane en bagage ging snel en we stonden zo buiten. We wachtten op de eigenaar van het door ons gehuurde appartement. Hij zou ons komen afhalen, maar hij bleek het vergeten te zijn. Na een belletje kwam hij eraan. Hij bracht ons naar Pauline's appartementen aan de Keito in Noord, niet ver van de hoofdstad Oranjestad.Om 11.30 uur kwamen we hier aan. Om mobiel te zijn huurden we nog diezelfde middag een auto en om wat eten in huis te hebben gingen we meteen naar de supermarkt. We konden betalen in Arubaanse florijnen of in Amerikaanse dollars. De Arubaanse florijn is evenveel waard als de Antilliaanse gulden. Na al deze dingen vertrokken we om half 4 naar het strand en wel naar Moomba Beach. Dat is bij de high rise hotels in de toeristische noordwesthoek van het eiland. Hier staan vele grote hotels. Het geheel doet wat Amerikaans aan. Tot 6 uur zaten we op het strand. Aruba heeft mooie zandstranden. Er is veel vertier op en bij het strand. Je kunt strandstoelen en ligbedden huren, maar je kunt ook surfen of paragliden of roeien of varen. Verder zijn er veel restaurants en eethuizen. Veel Amerikanen komen hier. Bij Moomba Beach is ook een oude vissershaven. We zagen de vissersbootjes en de netten liggen. 's Avonds aten we in een Mexicaans restaurant, niet ver van het strand. Hier waren veel boetiekjes en winkeltjes. We zagen het schouwspel van het waterorgel en het was er druk.

Geslaagd

Afgelopen donderdag hoorde Christiaan, dat hij geslaagd was voor het eindexamen VWO. Hij was die middag niet gebeld, dus togen we naar de school, waar het zwart stond van de mensen. De rector las de namen op van degenen, die geslaagd waren. Mensen sprongen op van blijdschap, omhelsden elkaar en dronken champagne. De sfeer was uitgelaten. 's Avonds gingen we ter gelegenheid van zijn slagen ijs eten op Zuikertuintje. Zondag was het vaderdag. Christiaan en Bas speelden drie nummers in de dienst. "Een vaderdagcadeau", zei ik. Vaderdag wordt op Curaçao goed gevierd, maar minder dan moederdag. De moeder wordt toch als belangrijker ervaren. Zij bestiert het gezin en zorgt voor de kinderen. De vaders zijn vaak afwezig. Ze hebben een bysite of hangen rond bij de snack. 's Middags gingen we met vrienden midgetgolfen bij het landhuis Brakkeput Mei Mei. 's Avonds aten we bij het landhuis. Het was gezellig. Vandaag ben ik met Christiaan naar het Kranshi geweest om de uitschrijving van Christiaan uit het bevolkingsregister te regelen. Op 30 juni a.s. hoopt hij naar Nederland te vliegen. Hij wil bouwkunde in Delft studeren. Sinds kort hebben we een nieuwe regering. Hopelijk zal die het land in recht en gerechtigheid regeren. Het is een politiek kabinet, in tegenstelling tot het takenkabinet, dat er was. Enkele ministers uit het oude kabinet bleven aan. De regering werd beedigd door de waarnemend gouverneur. Wanneer we nu eindelijk weer een gouverneur krijgen, is onbekend. Ik weet niet waarom het zo lang moet duren. Het weer is goed te noemen. Overdag is het nu zo'n 33 graden. Een enkele keer regent het 's nachts. Bon nochi!

35 jaar getrouwd

Zondag 2 juni j.l. waren Els en ik 35 jaar getrouwd! De tijd is voorbijgevlogen. We vierden het met een etentje in restaurant Fort Nassau. Aanwezig waren: Els en ik, Christiaan en Alejandra, Lotte en Myron en Febe. Het was gezellig. Fort Nassau is een fort uit eind 18e eeuw. Het is gebouwd door de Nederlanders, maar een paar jaar bezet door de Engelsen, toen die Curaçao bezet hielden. Het ligt op een hoogte en we hadden een mooi uitzicht op de St. Annabaai en de Julianabrug en het Schottegat. Op het fort is een weerstation. Het was sfeervol verlicht, toen we er in de vroege avond aankwamen. Via de robuuste poort betraden we het fort. Het restaurant is gevestigd op het hoogste gedeelte, daar waar de muur en de kantelen zijn. Hier hebben vroeger de kanonnen gestaan, die klaar waren om de vijand te beschieten. Niemand kon zo ongemerkt de St. Annabaai opvaren. Het was druk in het restaurant. Het was ook restaurantweek. De ober wachtte ons al op en begeleidde ons naar onze plaats. De hemel kleurde rood vanwege de avondschemering. De lichtjes van de stad twinkelden op. Vanmiddag hebben we Febe weggebracht naar het vliegveld. Ze was hier drie weken. Politiek rommelt het weer op het eiland. De PS is aan het scheuren. Het is de grootste partij, die de premier van de nieuwe regering moet leveren. De installatie van een nieuwe regering is uitgesteld. Men zegt, dat het aan het eind van de week zal gebeuren. Het oude takenkabinet verdwijnt en er komt nu een nieuw politiek kabinet. De oude regering heeft veel bezuinigingen doorgevoerd. Financieel gezien bevond Curaçao zich aan de rand van de afgrond. De moord op Wiels is nog steeds niet opgelost. Velen fluisteren, dat de maffia hier achter zit. Zullen we het ooit horen? Ik weet het niet. Bon nochi!

Chillen op de Antillen

Gisteren waren we weer op het strand van Playa Kanoa aan de noordkust. Het was prachtig weer en erg warm. Er was weinig wind en de zee was rustig. Een enkeling surfde op de golven. Het was rustig op het strand, want het was Moederdag. Die wordt in Curaçao goed gevierd. De moeder is belangrijk, omdat die het gezin bij elkaar houdt. De vader is vaak afwezig. Hij is onbekend of zit bij de snack. Vele Curaçaoenaars vierden Moederdag thuis of in een restaurant. Er worden vele dure cadeau's gegeven aan de moeder. De moord op Helmin Wiels is nog niet opgelost. De daders zijn nog niet gevonden. Waarschijnlijk hebben ze hun sporen professioneel uitgewist. Vrijdag was er een stille tocht voor hem, waar duizenden mensen aan deelnamen. Aan de tocht ging een mis in de kathedraal vooraf. Toen ik na een bespreking de kathedraal uit kwam, verzamelden de eersten zich al. Morgen wordt Wiels begraven. Het zal wel een drukte van belang zijn. Vanmiddag is Lotte's tante Febe aangekomen. Ze zal hier drie weken verblijven. Ook vanmiddag is het zwembad weer opgebouwd. Morgen komt de waterwagen en kunnen we (hopelijk) weer zwemmen. Het weer is warm genoeg. Vandaag was het 32 graden. Vandaag was Christiaans eerste eindexamendag. We wensen hem veel succes! Bon nochi!

Lagun

Woensdag was het een vrije dag. Het was immers 1 mei, en dat is hier een feestdag. We gingen die dag naar het strand van Lagun. Het was er vrij druk, maar we kregen nog een plekje onder een boom. Het was een manzanillaboom, die giftige appeltjes afgeeft. Je mocht er dan ook niet van eten, stond op een bordje. De baai van Lagun is klein, maar fijn. Het is een soort familiestrand. Het ligt op ongeveer 50 minuten rijden van ons huis. De zon scheen fel en het was warm, hoewel er later wat meer bewolking kwam. Ons zwembad lekt al een tijdje water. Het werd steeds erger. Vanmiddag hebben we besloten het water er uit te laten lopen, het zwembad af te breken en een nieuw te kopen. Een hele klus. Vanmiddag werden we opgeschrikt door het bericht, dat Helmin Wiels was doodgeschoten. Hij was de leider van de PS. Hij streefde naar onafhankelijkheid voor Curaçao. Was het een politieke moord of en afrekening vanuit de onderwereld? Hij streed namelijk wel tegen corruptie. Er is nu aan persconferentie aan de gang in Fort Amsterdam. Sommigen verwachten rellen. Morgen zullen we wel meer weten. Het was vandaag drukkend warm. Er was weinig wind en veel zon. De temperatuur steeg tot 34 graden. Men verwachtte hevige onweersbuien met veel wateroverlast, maar dit is tot nu toe uitgebleven. Misschien nog vannacht? Bon nochi!

De troonswisseling op Curaçao

Vannacht werden we tegen 4 uur gewekt door Christiaan. Het uur van de abdicatie genaakte. Wij stoven uit ons bed en zetten midden in de nacht de tv aan. Het was nog donker en stil. De koningin en de kroonprins en de genodigden kwamen net de zaal in het paleis op de Dam binnen, waar de abdicatie zou plaatsvinden. We zagen hoe koningin Beatrix haar handtekening zette onder de abdicatieverklaring. Buiten op de Dam stonden duizenden mensen. Willem-Alexander was nu onze koning. Na de ondertekening gingen we nog even slapen en tegen 8 uur stonden we weer op om de inhuldiging in de Nieuwe Kerk mee te maken. Na een uur was ook dit voorbij en maakten we ons klaar om naar de stad te gaan en het feest van de troonswisseling mee te maken. Het was geen Koninginnedag, want Beatrix was onze koningin niet meer en het was ook geen Koningsdag, want die wordt nu gevierd op 27 april. Het was dus het feest van de troonswisseling. Het was stervensdruk in de stad. Bij het Holiday Beach hotel zetten we onze auto neer en we liepen naar het Brionplein. Daar was een dansmanifestatie aan de gang, bekeken door duizenden mensen op de tribune. Intussen schoof het wolkendek weg en werd het steeds heter. We liepen over de Pontjesbrug naar het Wilhelminaplein. In de Breedestraat ging een seú-optocht aan ons voorbij. De deelnemers waren fleurig gekleed in oud-Curaçaose kleding. De seú is het oogstfeest, dat rond Pasen gevierd wordt. Groepen mensen gaan dansend door de straten met de vruchten van het land. Ze worden luid begeleid door muziek. Overal waren kraampjes waar je wat kon kopen. Je liep over de hoofden van de mensen. Op het plein was er een manifestatie van buikdanseressen, waarschijnlijk van Libanese herkomst, die op Curaçao wonen. Er woont een belangrijke groep Libanezen op ons eiland. We bezochten de stand van de VPG waar we natuurlijk bekenden zagen. Zo zwalkten we een paar uur door de stad. Af en toe zagen we een bekende. Veel mensen waren getooid in oranje kleren. Hier en daar was een Nederlandse vlag te zien, maar meer nog zag je oranje vlaggen. We liepen terug over de Pontjesbrug naar het Riffort. Ook hier was het vreselijk druk. Bij de ijswinkel, waar Lotte werkt, kochten we een ijsje. Daarna liepen we terug naar het Holiday Beach hotel, waar we aan de strandbar frisdrank dronken. Er waaide een lekker koel windje. Het was er niet druk, want iedereen was natuurlijk in de stad. Christiaan zwerft nu nog met zijn vrienden door de stad. Els is aan het zingen bij de chazan. Bon nochi!

Boka Sami

Gisteren was het uitgelezen strandweer. De zon scheen fel, er was een diepblauwe lucht en de wind waaide. We gingen erop uit en we zegen neer op het strand van Boka Sami (St. Michiel). Dit is een vissersdorpje aan de zuidkust. We zetten onze stoelen neer in de schaduw van een boom. Op dit strand komen alleen maar lokale mensen. Voor de kust lagen de vissersbootjes te dobberen. Links van ons lag het fort St. Michiel, rechts de duikschool. De zon was fel en het was ongenadig heet. Af en toe zochten we verkoeling in het water. Na een paar uur op het strand gezeten te hebben, gingen we koffie drinken bij de Octopus bar. De koffie was oud en bitter, maar het uitzicht was mooi. Vroeger was hier een goed restaurant, maar door de storm Omar van najaar 2008 is de overkapping van het terras weggewaaid. Die is nooit meer teruggekomen. Sindsdien is het restaurant achteruitgegaan. Er zat ook bijna niemand. Na ons terrasbezoek gingen we op het strand stenen inzamelen voor onze tuin. Daarna reden we nog even door het dorp. Er waren verschillende resorts en appartementen voor toeristen. Ieder had zijn eigen strandje. Ook reden we nog langs een huis, dat we destijds bekeken hebben. Al met al was het een rustige dag in een drukke week. Bon tardi!

Holiday Beach

Pasen 2013 ligt alweer een week achter ons. We hebben goede paasdagen gehad. Op eerste paasdag gingen we wat drinken bij het Hilton Hotel in Piscadera. We zaten op het terras te staren naar de zee. Beneden ons zaten mensen te zonnen op het strand of waren ze aan het zwemmen in zee. Verderop hadden we zicht op Pirate's Bay (vroeger Hook's Hut geheten). We zagen de zon langzaam in de zee zakken. Wat is dat toch mooi: zonsondergang in de tropen. Toen de zon ondergegaan was, gingen we weer naar huis. We inspecteerden nog even de midgetgolfbaan. Die lag er verlaten bij. Hij was ook wat verwaarloosd. Ze moeten hem nodig opknappen, want het is een leuke baan. Op tweede paasdag gingen we wat drinken bij het Holiday Beach Hotel. Het is er altijd gezellig. Je zit vlak aan zee. Mensen lagen op hun ligstoel op het strand of zwommen in de zee. Anderen speelden een potje beach volleybal. Het Holiday Beach Hotel was onze eerste verblijfsplaats op Curaçao. Dat was in september 2007, toen we hier gingen kennismaken. Het hotel kent ook een casino. De Curaçaoenaars houden ervan een gokje te wagen. Velen bezoeken frequent het casino. Woensdag was ik een dag met de jeugd aan de Daaibooibaai. Het was schitterend weer en het was gezellig. 's Avonds hadden we een barbecue bij de kerk. Gisteravond woonden we een festival voor koren en dirigenten bij in de Fortkerk. Het was mooi. Je moet gebruik maken van het culturele aanbod op het eiland. Vanavond wilden we een film gaan bekijken in het kader van het Curaçao International Film Festival Rotterdam in Renaissance. De film, die we wilden gaan bekijken, was helaas uitverkocht. Later op de avond kunnen we hem alsnog gaan bekijken. Vorige week heeft de regering haar ontslag ingediend. Het was een tijdelijk takenkabinet, dat gekomen was om drie tot zes maanden te regeren Het moest orde op zaken stellen in de financiele chaos. Nu is men weer bezig een politiek kabinet te vormen. Hopelijk keert het gekrakeel van 2010 tot 2012 niet meer terug. Het was meer dan erg. Bon nochi!

Brakkeput Meimei

Vrijdag is Janny weer vertrokken naar Nederland. De avond daarvoor aten we ijs bij een ijssalon op Zuikertuintje. Dit keer bleef het gelukkig droog. Zuikertuintje is een vroegere plantage. Er is nu een klein winkelcentrum. Er staat nog een landhuis. Daarin is café "De Heeren" gevestigd, een gerenommeerd café op het eiland. Gisteren waren Leonie en Mark bij ons op bezoek. Ze zijn een week op het eiland en verblijven in het resort Sunscape, vroeger Breezes geheten. Ik haalde hen daar ook af. Later op de middag gingen we met zijn allen naar de struisvogelboerderij bij de St. Jorisbaai. Er was nu een houten uitzichtstoren geplaatst. Vandaar had je en mooi uitzicht over de baai en de Tafelberg. We zagen de struisvogels lopen. Ook zagen we papegaaien en een kalkoen, die zijn veren tentoonspreidde. Van de struisvogels gingen we naar de vroegere plantage Santa Barbara. Het hotel, dat hier staat, heette tot voor kort Hyatt Regency, maar nu heet het allemaal Santa Barbara Beach Resort. We dronken hier wat. We hadden een mooi uitzicht op zee. Gasten lagen in het zwembad of waren aan het zonnen. Het hotel is gebouwd in oud-Spaanse stijl. Er stonden mooie palmen op het terrein, o.a. Bismarckpalmen, die ik ooit nog in mijn tuin wil hebben. Er waren niet zoveel gasten in het resort. Het is onlangs dan ook bijna failliet gegaan. Van Santa Barbara reden we naar het uitzichtspunt in Jan Thiel, vanwaar we een mooi uitzicht hadden op het Spaanse Water. Hier lagen een booreiland en een veerboot, waarschijnlijk ter reparatie. Aan de overkant lag het quarantainegebouw. Zieke zeelieden werden hier vroeger in quarantaine gehouden. Nu staat het gebouw er troosteloos en verlaten bij. Tenslotte reden we naar landhuis Brakkeput Meimei. Het landhuis is mooi opgeknapt en er is nu een bekend restaurant. Sommige kamers waren in oude stijl ingericht. Maar het ging ons nu niet om het restaurant, maar om de midgetgolfbaan. We sloegen onze ballen op 18 banen. Het was er druk. Indiers hielden er een feest. Naderhand dronken we nog wat om de dorst te lessen en daarna vertrokken we weer naar huis. Het was inmiddels donker geworden. De zon gaat snel onder in de tropen. Brakkeput bestaat trouwens in drie delen: Brakkeput Ariba, waar het kampeerterrein is, Brakkeput Meimei, waar het restaurant is, en Brakkeput Abou. Deze laatste is nu een moderne woonwijk. Vroeger waren het plantages. Na het avondeten bracht ik Mark en Leonie weer naar hun hotel. Het was een gezellige dag geweest. Bon nochi!

Jan Kok

Op het ogenblik is Janny bij ons op bezoek. Het is vandaag mooi weer en ze is met dorpsgenoten naar het strand.  Zaterdag zijn we met haar op stap geweest naar Bandabou. We reden naar de zoutpannen van Jan Kok. Vroeger werd hier zout gewonnen. Slaven werkten in de zoutpannen. Het was zwaar werk. De zoutwinning is er nu niet meer. Nu zijn de zoutpannen bekend om de flamingo's. We zagen er een paar. Er zijn hier tegenwoordig meer flamingo's dan een tijd geleden. Veel flamingo's komen uit Bonaire, waar het Gotomeer vervuild is. Maar de zoutpannen van Jan Kok waren ook vervuild. Enkele maanden geleden voltrok zich hier een olieramp. Er is olie gestroomd in het zoutmeer, waarschijnlijk uit een van de tanks aan de Bullenbaai. Met man en macht heeft men de olie opgeruimd, maar er is toch veel schade aangericht. De mangroves zullen nog jaren nodig hebben om te herstellen. Van de zoutpannen gingen we naar het nabijgelegen landhuis Jan Kok. Hier heeft de lokale kunstenares Nena Sancheze een galerij. Ze stelt hier haar kleurige werken ten toon. Ze schildert Curaçaose taferelen, zoals slavenhuisjes, palmen en portretten van lokale bewoners van het eiland. Van landhuis Jan Kok reden we via Soto en Lagun naar landhuis Knip, midden in de bergen. De hoogste berg is hier de Christoffelberg (375 meter). Die verhief zich majestueus in het landschap. We waren nog net op tijd voor een rondleiding. De gids vertelde ons van het leven van de slaven op het eiland en van de slavenopstand onder leiding van Tula in 1795. Uiteindelijk werden Tula c.s. verslagen door het Nederlandse leger bij Ser'i Neger. Er is onlangs een film opgenomen over deze strijd. Deze heet "Tula, the revolt". Volgende maand gaat hij in premiere. Christiaan speelt ook in deze film mee, als soldaat. We gaan hem beslist zien. De film zal ook te zien zijn in de Nederlandse bioscopen. Landhuis Knip is schitterend gelegen en we genoten van het uitzicht. Van dit landhuis reden we naar Westpunt, waar we bij Rancho El Sobrino koffie dronken. De koffie was slecht en lauw, bitter en sterk. Waarschijnlijk was hij die morgen gezet en het was beslist geen verse koffie. Maar we hadden in ieder geval onze caffeine binnen en konden weer verder. We reden nu langs de noordkant via Barber, Ser'i Neger en Tera Corá naar landhuis Daniel. Daar genoten we van een heerlijke maaltijd. Het was rustig, maar gezellig. Toen het al donker was, reden we weer terug naar Willemstad. De volgende dag zijn we naar Playa Kanoa geweest, het enige strand aan de noordkust. We zwommen in de baai en zaten lekker onder een palappa. De wind waaide flink en er waren hoge golven. Menige surfer waagde zich op zee en genoot van de golven, die op de oever stuk sloegen. Er waait in deze tijd van het jaar altijd een felle wind. Aan het eind van de middag betrok de lucht en toen die bijna zwart was, vertrokken we. Toen we onze wijk binnen reden, zagen we, dat het flink geregend had. Maar we hadden toch een lekker middagje aan het strand gehad! Bon tardi!

Suriname - dag 9 - 21 februari 2013

Na een halve nacht slapen moesten we alweer opstaan. We werden om 2 uur 's nachts gewekt door de wekdienst van het hotel. Het was gauw koffers pakken geblazen. We brachten onze koffers naar de lounge en bij de receptie namen we een ontbijtpakket in ontvangst. Even na drieen vertrok een busje richting Zanderij. Er zaten nog andere mensen in. In het holst van de nacht reden we over de verlaten wegen. Toen we tegen 4 uur op Zanderij aankwamen, regende het. We checkten in en toen was het wachten geblazen. We zagen een hele Chinese delegatie, die een spandoek ontrolde met een Chinese tekst erop. Even later kwam er een Chinese hoogwaardigheidsbekleder, die voor de delegatie boog en een ieder begroette. Hij werd begeleid door een Surinaamse regeringsfunctionaris,. zo leek het wel. Wie was deze meneer? Misschien kan Yo-yi ons vertellen wat er op het spandoek stond. Om 7 uur vertrokken we eindelijk met Inselair vanaf het vliegveld. Even later zagen we beneden ons duidelijk de Venezolaanse kust. We zagen bergen, dorpen en wegen. De lucht was helder.Om 9.20 uur Surinaamse tijd = 8.20 uur Curaçaose tijd landden we op Hato. De afhandeling van bagage en douane ging vlot. Luutsen en Atie kwamen ons ophalen en om half 11 waren we thuis. We dronken met hen nog een kop koffie en evalueerden de reis. Het was een geweldige reis geweest, naar een mooi land met vriendelijke bewoners. Tot slot nog wat gegevens over Suriname: Paramaribo ligt op 5 graden Noorderbreedte (Curaçao op 12 graden N.B.). Het land is vier keer groter dan Nederland. Er wonen ongeveer een half miljoen mensen, van wie de helft in Paramaribo. Veel Surinamers wonen nu in Nederland. Ze zijn vlak voor de onafhankelijkheid in 1975 weggegaan, omdat ze geen vertrouwen hadden in een onafhankelijk Suriname. Het waren vooral Hindoestanen, maar ook Javanen. Ze worden Surinederlanders genoemd. De hoogste bergtop van Suriname is de Julianatop (1230 meter hoog). De afstand van noord naar zuid is 450 kilometer, die van oost naar west 400. Er zijn drie belangrijke rivieren: de Corantijn (die grotendeels de grens met Guyana vormt), de Surinamerivier en de Marowijne (die grotendeels de grens met Frans-Guyana vormt). Met Guyana en Frans-Guyana zijn er grensdisputen. De betwiste gebieden liggen in het zuiden. De zuidgrens van het land is de grens met Brazilie. Nog enkele gegevens: het verkeer in het land rijdt links. Dat was weer even wennen. Het is nog een overblijfsel uit de Engelse tijd (Nederland heeft de kolonie destijds van Engeland overgenomen). Het stroomvoltage is 127 V. Je hebt voor het noorden van het land geen inentingen nodig, voor het zuiden (het binnenland) heb je een inenting tegen malaria nodig. We hebben geen inenting gehaald en nu maar hopen, dat we geen tropische ziekte hebben opgelopen. Tot zover de berichtgeving uit Suriname. Gado bless Sranan! Bon nochi!

Suriname - dag 8 - 20 februari 2013

Het was droog toen ik om kwart over 9 het hotel verliet. Els was al naar haar werk. Ik verkende een beetje de omgeving van het hotel. Ik kwam langs het rummuseum/rumhuis van SAB, niet ver van het hotel. Ik bekeek het museum uitgebreid. Er werd getoond hoe men rum maakt. Ook werd de geschiedenis van de rumdistilleerderij beschreven. Een mooie videofilm verluchtte dit alles. In een winkeltje kon je souvenirs en rum kopen. Er waren niet veel mensen, die het museum bezochten. Toen ik terugliep naar het hotel, kwam ik langs een houten kerk en een lagere school. Tegen elven was ik weer terug. Ik dook het zwembad in, maar helaas begon het weer te regenen. 's Middags hadden we een heel ander programma. We liepen naar de bootsteiger aan de Surinamerivier en probeerden daar een korjaal; te vinden, die ons bracht naar een plantage of naar Fort Nieuw Amsterdam, allemaal in het tegenover liggende Commewijnedistrict. Na lang onderhandelen vonden we iemand bereid, die ons naar Fort Nieuw Amsterdam bracht. We voeren de Surinamerivier op en genoten van het uitzicht. We voeren langs Fort Zeelandia en langs de luxe villa's, die aan de oever van de rivier gebouwd waren. Sommige waren paleizen. In een van deze schijnt Bouterse te wonen. Het water spatte hoog op en het begon te regenen. De lucht zag grauw. Het was ongeveer anderhalf uur varen naar de samenvloeiing van de Surinamerivier en de Commewijne. Op de samenvloeiing van deze twee rivieren zouden Dolfijnen te zien moeten zijn, maar ze waren er niet. Volgens de bootsman waren ze er alleen 's morgens. De rivier, die ontstond uit de samenvloeiing van Surinamerivier en Commewijne, was erg breed. In de verte was de zee. We legden aan aan een steiger bij Fort Nieuw Amsterdam. Rond dit fort is een dorpje ontstaan. Het fort is gebouwd om de plantages in het achterland te verdedigen. Het ligt op een strategische plaats, namelijk op de samenvloeiing van beide al genoemde rivieren. We zagen diverse kanonnen, ook uit de laatste wereldoorlog. Er was toen een detachement Amerikaanse soldaten in Suriname gelegerd om het land te beschermen tegen de vijand. De Duitse U-boten loerden overal. We zagen ook een gedenkteken op de plaats, waar de Chinezen aan land gekomen waren.Ze waren eind 19e eeuw naar Suriname gekomen om hier te werken.Van het fort zelf was weinig meer over. Om kosten te besparen was het destijds gebouwd uit aarden wallen en houten palissaden. Alleen enkele gebouwen waren van steen, bijvoorbeeld de kruithuizen. Wel werd je er lek geprikt door de muggen. Er was veel stilstaand water. Na de oorlog werden in dit kamp ex-NSB-ers tewerkgesteld. Hun barakken kon je nog zien. Tegen half 5 verlieten we het fort weer en nu waren we vrij snel terug in Paramaribo, om een uur of 5. In de verte zagen we het wrak van de "Goslar" in de Surinamerivier liggen. Dit Duitse schip had ergens in 1940 bescherming gezocht in de haven van Paramaribo, maar toen men, toen de oorlog uitgebroken was, de bemanning wilde arresteren, liet deze het schip de lucht in vliegen. Het schip ligt er dus nog steeds sinds 1940. Wie ruimt het op of is het te duur? Om kwart over 5 kwamen we weer in ons hotel aan. Het regende toen weer. 's Avonds gingen we eten bij "'t Vat", een restaurant aan de overkant. Het is een van de bekendste restaurants van Paramaribo en het was er erg druk. Op grote schermen volgde men een voetbalwedstrijd. Toen deze afgelopen was, werd het een stuk rustiger. Ook wij verlieten het restaurant op tijd, want het zou een korte nacht worden.

Suriname - dag 7 - 19 februari 2013

Deze dag verliet ik tegen half 10 het hotel om nog het een en ander te bekijken in de stad. Els was weer naar haar werk. Het was zwaar bewolkt, maar een bleek zonnetje was toch nog te zien. Ik ging naar Fort Zeelandia, dat vlak bij het hotel was. Deze keer was het wel open. Het fort is prachtig gerestaureerd en herbergt het Surinaams Museum. Dit museum gaat vooral over de geschiedenis van Suriname, van de pre-Columbaanse tijd tot heden. Ook het gebouw aan de overkant reken ik dan mee. Dit bezocht ik later. De geschiedenis van Suriname is verbonden met de slavernij. Deze heeft een grote rol gespeeld. Ik bezocht de verschillende kantelen en bastions. Op een van deze bastions werden in december 1982 de decembermoorden gepleegd. Vijftien tegenstanders van het regiem-Bouterse werden toe gefusilleerd. Bouterse was in die tijd de legerleider. Hij is nu weer president. Op de plaats van de moordpartij is een gedenkteken geplaatst door de vorige regering onder leiding van president Ronald Venetiaan. Het is tragisch wat hier gebeurd is. Deze gebeurtenis hangt nog steeds als een donkere wolk boven Suriname. Dat Bouterse weer tot president gekozen is, is vooral te danken aan de jongere mensen, die niets of weinig weten van de decembermoorden. Zij staan positiever tegenover Bouterse dan de ouderen. Ze zeggen, dat hij meer voor het volk doet dan de vorige regering. Onlangs is aan de coupplegers van1980 amnestie verleend. Hieronder vallen ook de decembermoorden. Maar onlangs las ik ook, dat de krijgsraad door wil gaan met het proces. We zullen het zien. Hopelijk zegeviert het recht. In het fort zag ik ook nog de gevangenis. In een nauwe kerker, zonder ramen, werden de gevangenen opgesloten. Ook de apotheek zag ik. Deze was lange tijd de stadsapotheek van Paramaribo. Nu is het fort weer voor het publiek toegankelijk. Lange tijd was dit niet het geval, omdat het de zetel was van het militaire regiem. Vanaf de bastions van het fort had je een heerlijk uitzicht over de Surinamerivier. Om 11 uur verliet ik het fort weer en liep ik naar de Waterkant. Ik bezocht daar nogmaals de Centrale markt. Mensen willen niet, dat je een foto van hen maakt, want dan "steel je hun ziel". Daar moet je dus rekening mee houden. Ik kocht bij een toko twee potten peperpindakaas, iets wat je alleen in Suriname kunt krijgen. Els' baas had daar om gevraagd.Verder zag ik bij de markt kantoren, waar goud van goudzoekers werd opgekocht. Ook waren er veel Chinese restaurants en toko's. Ik liep naar de Maagdenstraat, waar opvallend veel juweliers waren. Op het Kerkplein was de hervormde kerk gesloten. Wat nu wel open was, was de houten kathedraal van St. Petrus en Paulus. Er was namelijk een dienst aan de gang in verband met de veertigdagentijd. Er zat een twintigtal mensen. Een priester hield de preek en reikte de heilige communie uit. Zo heb ik de kathedraal toch nog van binnen gezien. Daarna liep ik terug naar het hotel, waar ik om 1 uur aankwam. 's Middags gingen we uit eten in het Indische restaurant "Sarinah" in de Javaanse wijk, samen met de directie van het PCS. De maaltijd smaakte heerlijk. Els kreeg een mooi fotoboek van Suriname aangeboden. De directeur bedankte haar voor de samenwerking. Toen we teruggebracht waren in het hotel, gingen we zwemmen in het zwembad daar. We moesten echter vluchten voor de regen.

Suriname - dag 6 - 18 februari 2013

Deze dag was het zwaar bewolkt en regende het. Dat weerhield mij er echter niet van het hotel te verlaten en de stad in te trekken. Dat was tegen 11 uur 's morgens. Het hotel was niet ver van het centrum. Je kon het gemakkelijk lopen. Els was weer naar haar werk. Ik liep langs de Waterkant met de eettentjes, de minibusjes, die wachtten op passagiers en de korjalen in de rivier, die wachtten op vervoer. Langs de Steenbakkerijstraat liep ik naar de Domineestraat en ik bekeek de talrijke winkels en boetieks. Ik kwam langs het gebouw van het Surinaamse Bijbelgenootschap. Ik was er al eens binnengegaan. Via de Henck Arronstraat liep ik naar de Palmentuin. Ik genoot van de stad, van haar bedrijvigheid en van haar kleurrijke bevolking. De mensen hier zijn vriendelijk. Tegen 2 uur kwam ik weer bij het hotel. Even later kwam Els weer terug van haar werk. In de middag gingen we wederom de stad in. Het regende nog steeds. We liepen naar Fort Zeelandia en wilden dat bekijken, maar het was helaas gesloten (het is open van 9 tot 14 uur). We liepen weer langs de Waterkant en de Jodenbreestraat naar de Domineestraat. We bekeken enkele winkels. De prijzen zijn lager dan in Curaçao. We hadden de indruk, dat voedingswaren en en gebruiksartikelen de helft kosten van wat ze bij ons kosten. Helaas gingen de winkels alweer om half 5 dicht. In Curaçao zijn ze tot 6 uur open en de supermarkten zelfs tot 8 uur. Toen de winkels dichtgingen, stierf de binnenstad meteen uit. We gingen dan ook maar terug naar ons hotel. Het dagprogramma was echter nog niet afgelopen. 's Avonds gingen we eten in een Javaans restaurant in een buitenwijk. Het restaurant heette "Jawa" en had een goede naam. Els' baas had hem ons aangeraden. We namen een Indische rijsttafel. Heerlijk. En het Parbobier smaakte ook goed. Daarna bracht de taxi ons weer terug naar het hotel. De taxichauffeur, een hindoestaan, was welbespraakt. Hij praatte honderduit over Suriname. Hij vroeg hoe we het hier vonden. Ons antwoord was: mooi land en vriendelijke mensen.

Suriname - dag 5 - 17 februari 2013

Dit zou de laatste dag in het binnenland worden. Toen we wakker werden, regende het niet meer. Een flauw zonnetje scheen over het meer. We besloten een tocht per roeiboot te maken over het meer. De eigenaar van het park had een boot aan de oever gelegd. Toen we op het water waren, bleek hij veel water te maken. Hij was gewoon lek. We moesten hozen om niet te zinken. De eigenaar, die aan de oever van het meer stond, kwam ons met zijn bootje halen en bracht ons terug naar de oever. Daar lag een andere boot voor ons klaar. Die maakte minder water. De bedoeling was om om het eiland tegenover heen ons te varen, maar dat bleek geen haalbare kaart. Om de een of andere reden draaiden we steeds om onze as. We roeiden blijkbaar verkeerd. Wel kwamen we hij het eiland. Daar maakten we rechtsomkeert. We voeren en passant nog enkele rotte boomstaken omver en zo bereikten we ons uitgangspunt weer. Al met al was het toch een leuke roeitocht. Daarna gingen we in het meer zwemmen om af te koelen. Later ging het helaas weer regenen. Even na half 12 verlieten we het kamp en we reden weer naar het noorden. Bij Klaaskreek reden we totaan de Surinamerivier. Daar parkeerden we onze auto en per korjaal staken we de rivier over. We bereikten nu het rivierdorp Nieuw Lombé. Dit dorp is alleen bereikbaar per boot. Er gaan geen wegen naar toe. Iemand waste zich in de rivier, een ander deed de afwas in het rivierwater. De rivier is belangrijk voor deze mensen. We maakten een wandeling door het dorp. Af en toe werden we nagestaard door dorpsbewoners. De mensen wonen in eenvoudige houten huizen of hutten. Hun groenten kweken ze op kostgrondjes. Buiten hing de was te drogen. Er was een r.k. lagere school en een r.k. kerk. De houten klokkentoren stond ernaast. In en stenen huis woonden de onderwijzers. Ook was er een polikliniek van de medische zending. In een gebouwtje in het centrum van het dorp worden rouwdiensten gehouden. Het was een belevenis om een rondwandeling te maken door een rivierdorp in de bush van Suriname. Na de wandeling voeren we weer terug naar Klaaskreek, vanwaar we even na 1 uur vertrokken richting Paramaribo. De politiecontrolepost was onbezet. Op zondag controleren ze niet. Dan kan iedereen gewoon passeren. Na drie kwartier rijden kwamen we aan bij een Javaans eetcafé tegenover de aluminiumsmelterij van Suralco. Er wordt in Suriname bauxiet gedolven en omgesmolten. Het bauxiet is belangrijk voor de vliegtuigindsustrie. Suralco is een Amerikaans bedrijf. Vrachtwagens met ruw bauxiet reden af en aan. Ze hadden voorrang boven het overige verkeer. In het eetcafé (Lé-Kasan) aten we een lekkere Javaanse maaltijd. Ze was pittig gekruid. Ik at gebakken cassave. Javanen zijn een van de bevolkingsgroepen van Suriname. De andere zijn: de inheemsen (de indianen), de bosland creolen (de bosnegers), hindoestanen en chinezen. Verder is er nog en klein groepje joden en blanken. Toen de slavernij werd afgeschaft op 1 juli 1863 haalde men hindoe's (contractkoelies) en javanen om te werken op de plantages. Als ze bleven na afloop van het contract, kregen ze een klein stukje grond in eigendom om te bebouwen. Na een pauze van een uur reden we terug naar Paramaribo.We reden langs Berseba en het voetbalstadion van een bekende Surinaamse voetballer. Hij had het gebouwd voor de jeugd van Suriname op het terrein van zijn opa. Het regende toen we Paramaribo binnenreden. De lucht zag grijs. Zwemmen in het zwembad van het hotel zat er niet in. Even na drieen bereikten we ons hotel. We namen afscheid van Tiana en haar auto, een Mitsubishi Pajero.