Het muntmuseum

Vandaag is me iets gelukt, wat ik al langere tijd had willen doen: het muntmuseum bezoeken. Vroeger was het gevestigd in de Breedestraat in Punda. Daarna was het verhuisd, maar niemand wist waarheen. De officiele gidsen gaven nog steeds de Breedestraat aan als locatie. Enige tijd geleden ontdekte ik bij toeval waar het museum nu is gevestigd: aan de Scharlooweg in Scharloo. Het museum is ook niet altijd open, slechts 's middags van 13 tot 16.30 uur. Het museum heet "Yotin Korta", naar een oude Curaçaose munt. De portier deed de deur voor mij open en ik stapte binnen. Er was niemand. Ik bekeek de oude munten, van de Spaanse tijd tot nu toe. Er waren ook bankbiljetten te zien. Tenslotte werd het werk van de Centrale Bank uitgelegd: hoe het geld werd gemaakt en gedistribueerd. Het was een leerzaam museum. Even verderop lag de Centrale Bank van Curaçao en Sint-Maarten. Daarvoor was het standbeeld van Simon Bolivar te zien. Wat hij doet voor de Centrale Bank, weet ik niet. Aan de zijkant was het gebouw van de Bolivariaanse club. Simon Bolivar, de grote bevrijder van Zuid-Amerika, heeft twee jaar op Curaçao gewoond, in het Octagon bij Hotel Avilla aan de Penstraat. Het is, zoals de naam al zegt, een achthoekig gebouwtje. Het is nu een museum. Het is mij nog nooit gelukt om daar binnen te komen. Ik bekeek nog enkele fraaie panden aan de Scharlooweg en ging toen boodschappen doen. Bon nochi!

Westpunt

Ik besloot in deze vakantie een dag zo ver mogelijk van huis te gaan. Els moest werken. Het verste punt van huis was Westpunt. Het is 35 graden C. als ik vertrek. Aan de ring tank ik nog wat benzine en langs Souax rijd ik naar Bandabou. Dat begint na Souax. Als ik bij Grote Berg ben, zie ik de Christoffelberg. Ik buig af richting Soto. Daar zie ik, dat de kerk in de steigers staat. Zij wordt geschilderd. Enkele werklieden zijn bezig op het kerkhof. Aan de overkant van de weg ligt het klooster Emaus. Of het nog functioneert, weet ik niet. Ik heb de indruk, dat ook op de Antillen de roepingen minder worden. Verder is het stil in Soto. Ik rijd verder naar Lagun. Daar is het nog stiller. Een man zit bij een toko. De zon brandt genadeloos aan de hemel.  Na enige tijd kom ik bij landhuis Knip. Niet lang daarna rijd ik Westpunt binnen. Ik parkeer mijn auto bij Rancho el Sobrino en drink daar een kop koffie. Het is er niet druk. Westpunt is een badplaats, waar vooral Curaçaoenaars op vakantie gaan. Je kunt er een huisje of een appartement huren. Er zijn enkele snacks waar je wat kunt eten en drinken. De kerk van Westpunt is vrij groot. Ik rijd naar Playa Grandi. Daar is niets te doen. Enkele jongens spelen in het water. Niemand zit onder de palapa's. Enkele mensen op een terras kijken toe. Anderen zitten voor hun caravan. Hoe die hier gekomen is, is mij een raadsel. Ik ga naar Playa Kalki, waar het wat drukker is. Misschien zijn het gasten van Kura Hulanda Lodge, daar vlak achter. Aan de steiger ligt een jacht. Enkele mensen gaan duiken. Anderen liggen op het strand te zonnen. Ik kies een plaats in de schaduw onder een boom, maar toch ben ik aan het eind van de middag verbrand. De tropenzon is feller dan je denkt. Ik verzamel wat stenen voor onze tuin en rijd naar Playa Forti. Op de resten van dit oude fort is een restaurant gebouwd. En kanonsloop bij de ingang herinnert nog aan het fort. Er waren vroeger veel forten en kustbatterijen aan de zuidkust om indringers tegen te houden. De Engelsen en Fransen aasden op het eiland. Ze hebben het ook wel eens bezet. In het restaurant drink ik een kop koffie. Er is verder niemand. Het restaurant ziet er wat verlopen uit. Tenslotte ga ik terug naar Rancho el Sobrino. Ik eet er een typisch Curaçaos gerecht: kabritu stoba (gestoofd geitenvlees met rijst).Tegenover me zie ik twee bergen: de Seru di Sabana (171 meter) en de Seru Kortapé (178 meter hoog). De schemering gaat over in de duisternis. Dat gebeurt snel in de tropen. In de duisternis rijd ik terug naar Willemstad, nu via Barber en Ser'i Neger. Bij deze berg raakten destijds Tula en zijn volgelingen slaags met het koloniale leger, nadat zijn opstand tegen de slavernij uitgebroken was. Tula en de zijnen werden in de pan gehakt en gruwelijk gemarteld en ter dood gebracht. Een zwarte bladzijde in de koloniale geschiedenis. Na een uur rijden ben ik weer thuis. Bon nochi!

Landhuis Bloemhof

Deze week heb ik vakantie. Ik heb dus tijd om wat dingen te regelen en te bekijken. Het is vandaag 35 graden. Na de koffie ga ik eerst naar de bibliotheek in Scharloo om enkele boeken te gaan lenen. Op de terugweg ga ik langs landhuis Bloemhof. Hier zijn vaak kunsttentoonstellingen. Zo ook nu. Er is een tentoonstelling die heet "Door het oog van Egberdien". Egberdien van Rossum is een kunstenares en curator van deze tentoonstelling. Ik ontmoet haar en ze vertelt wat over de tentoonstelling. Ze heeft diverse Curaçaose kunstenaars bijelkaar gehaald om hun werken tentoon te stellen. Het thema is "Een gezond milieu". Ook op Curaçao wordt men zich steeds bewuster van het milieu. Er is hier veel milieuvervuiling door de raffinaderij. Vroeger had Egberdien zelf een kunstgalerij in dit landhuis. Enkele bekende kunstenaars, die hier exposeren, zijn: Tirzo Martha, Philippe Zanolino en Yubi Kirindongo. Zelf stelt Egberdien ook een kunstwerk ten toon. Ook de tuin van het landhuis is interessant. Er staat een oud badhuis, waar vroeger waarschijnlijk rituele wassingen hebben plaatsgevonden. Waarschijnlijk waren de bewoners joods. Het landhuis dateert uit 1735. Bij de ingang is er een "zoo", waar een kunstenares verschillende koraalstenen tentoonstelt, die op dieren lijken.  De kunstenares heette May Henriquez. Ze is in 1999 overleden. Haar atelier kan ook bezocht worden. Ze beeldhouwde hier. Het atelier staat er ongeschonden bij. Er hangen ook enkele kunstwerken van anderen, zoals een schilderij van ds. Eldermans, uit ca. 1958. Het stelt het Spaanse Water voor. Ik wist niet, dat hij ook schilderde. Zo heb ik mijn behoefte aan kunst en cultuur deze morgen bevredigd. Bon nochi!

Playa Santa Cruz

Het Paasweekend is altijd een weekend om erop uit te gaan. Gisteren trokken we weer naar Bandabou, dat talloze mooie plekjes heeft. Het was 33 graden C. Via een omweg reden we naar Bandabou. Aan het eind van de Winston Churchillweg werden we tegengehouden door de politie. De weg was afgezet. Wat was het geval? De optocht van de Seu, het oogstfeest, zou passeren. Die is elk jaar op tweede Paasdag. Vorig jaar hebben we hem gezien. Fleurig uitgedoste mensen springen en dansen op de muziek, blij als ze zijn, dat de oogst is binnengehaald. Via de Seru Fortunaweg en Hato en via Souax reden we nu naar Bandabou. In de verte zien we de Christoffelberg. Via Fontein en Soto rijden we naar Playa Santa Cruz. Als we er aankomen, is het druk. Sommigen kamperen er. Dat doen de Curaçaoenaars vaak met Pasen. We ontmoeten er ook enkele mensen van de Ebenezer church. Kinderen spelen volleybal, anderen zwemmen in de zee. Aan het eind van het strand is een kleine baai, waar vissersboten liggen. Er verheffen zich enkele bergen rond Santa Cruz. Ze zien er imponerend uit, maar zijn niet zo hoog. Het zijn de Seru Commandant (134 meter) en de Santa Krus (122 meter). Je kunt vanaf Playa Santa Cruz boottochtjes maken. Er is ook een klein restaurantje. Enkele jongens eten er luidruchtig. Een papegaai zit in zijn kooi. Bij de ingang zijn twee kanonslopen ingemetseld. Als we gegeten hebben en uitgerust zijn, vertrekken we naar Playa Jeremi. We komen langs het landhuis Sint-Kruis (Santa Cruz) en het dorpje Lagun. Even verder bereiken we Playa Jeremi al. Ook hier is het druk. Hele families hebben zich naar het strand begeven om zich er te verpozen. Er licht een jacht voor de kust. Enkele duikers wagen een duik om het koraalrif te bekijken. De zon brandt genadeloos. Er is bijna geen schaduw op het strand. Aan het eind van de middag besluiten we terug te gaan naar Willemstad. Bij Santa Cruz zien we Max en Thalita, die ons een kokos verkopen. We drinken de kokosmelk op (heerlijk zoet!) en nemen de kokos mee voor het vruchtvlees. Zo verdienen Max en Thalita er een zakcentje bij. De kokossen zijn uit eigen tuin. Onderweg willen we koffie drinken in landhuis Pannekoek, maar dat is wegens verbouwing gesloten. We rijden een heel stuk door naar landhuis Daniel. Gelukkig is dat wel open en we drinken er een heerlijke cappucino. In landhuis Daniel is het altijd gezellig en gemoedelijk. We besluiten te gaan eten bij de Buurvrouw, maar hier wacht ons een teleurstelling. Een kertting verspert de ingang. Op maandag zijn ze gesloten. Dan maar door naar Willemstad. We rijden naar Pirate Bay in Piscadera. Het is er behoorlijk druk, want het is happy hour. Maar gelukkig kunnen we nog wat eten. Het is gezellig aan zee. De zon gaat net onder en dat geeft een speciaal effect. Tegen half 9 zijn we weer thuis. Bon nochi!

Straattekeningen in Punda

Curaçao heeft een bepaald soort straatcultuur. Op gezette tijden is dat te zien. Gisteren gingen we naar Punda om straattekeningen te bekijken. Verspreid over de hele binnenstad hadden kunstenaars hun best gedaan om mooie tekeningen met krijt neer te zetten op de straatstenen. Er waren mooie werken bij. Op het Wilhelminaplein was er ook een zandsculptuur te zien. En op datzelfde plein was er ook iemand, die als standbeeld fungeerde. Hij had genoeg bekijks. Na dit alles bezien te hebben liepen we over de pontjesbrug naar de overkant. Door het Riffort liepen we naar Starbucks, waar we koffie dronken. Het is te merken, dat het weer wat heter wordt. En het regent minder. De tuin moet weer besproeid worden. Helaas is onze deepwellpomp stuk. Hij moet weeer gemaakt worden. In de tropen gaat alles gauw stuk. Zaterdag is de tuinman geweest. Ze doen het grove werk voor ons. Het zijn Haitianen, die van aanpakken weten.  Ze spreken geen Nederlands, dus we moeten wel papiaments met hen praten. Onze tuin ziet er nu weer keurig uit.
Bon nochi!