Geologische expeditie

Vorige week maakte ik deel uit van een geologische expeditie naar de binnenlanden. Het was een hele ervaring. Lees hier mijn verslag. Vóór dag en dauw vertrokken we van huis naar het verzamelpunt aan de St. Michielsweg in Julianadorp. Hier woonde de leider van de expeditie, een geoloog. Een goed half uur later dan de bedoeling was, vertrokken we naar het eerste punt, waar onderzoek zou worden gedaan. Een half uur later vertrekken is normaal voor Curaçaose begrippen. Ten Westen van Julianadorp was een berg, waarop olietanks staan. De olietanks waren niet het onderwerp van onderzoek, maar de verschillende aardlagen en breuklijnen. Curaçao lag miljoenen jaren geleden waar nu de Galápagos-eilanden liggen, ten Westen van Ecuador. De plaat waarop ons eiland lag schoof tussen Noord- en Zuid-Amerika, die toen nog niet met elkaar verbonden waren door een landengte, door en kwam terecht in wat nu de Caribische Zee is. De sporen zijn daarvan nog te vinden op ons eiland. We hadden een mooi uitzicht op de Drie Gebroeders, drie lage bergen. Achter de olietanks hadden we een prachtig uitzicht op Wechi en Malpais. Daar moet ergens de oudste Indianennederzetting gevonden zijn. Deze Indianen kwamen uit Venezuela. We reden nu naar de Vlakte van Hato. Die bestaat voor een groot deel uit kalksteen, dat poreus is en regenwater doorlaat. Er was ook een ondergronds meertje. We konden allerlei fossielen vinden. Even verderop waren er rotswanden, die van onderen uitgeschuurd waren door zeewater of opgegeten door kalksteen etende diertjes. De rotsformaties waren interessant om te zien. We waren hier op het heetst van de dag en we moesten ons een weg banen door de mondi. Vele giftige cacteeen versperden ons de weg. Daarna gingen we naar de Seru Djaka a Kom'e, een berg van 113 meter hoog bij Tera Corá. De berg heet vertaald "de rat heeft hem gegeten" omdat de bergwand er zo uitziet. Hier zagen we de verschillende aardlagen en nog resten van gesteente uit het Noordelijke Andesgebergte, dat hier in de loop van miljoenen jaren was terecht gekomen. De zon zinderde aan het firmament toen we hier ons onderzoek deden en uitleg kregen van de deskundige. Van Tera Corá reden we nu naar landhuis Savonet in  het noorden. Hier hadden we een eetpauze. We werden vergezeld door padvinders uit de regio. Er was een jamboree van padvinders uit de verschillende eilanden van de Cariben. Sommige spraken Engels (van de Engelse eilanden), anderen Frans (van Martinique en Guadeloupe). Na de eetpauze liepen we het Christoffelpark in. Diep in het park zagen we interessante rotsformaties en aardlagen, die over elkaar geschoven waren, weer in de loop van miljoenen jaren. In de verte zagen we de Christoffelberg. We liepen niet over een pad, maar over een natuurlijke rooi, waarlangs het regenwater werd afgevoerd. Moe maar tevreden sloten we de excursie af. De meeste deelnemers aan de excutrsie hadden een korte cursus geologie gevolgd. Ik was introducé. De volgende dag rustten we uit op het strand van Playa Manzalina bij landhuis San Juan. We waren niet de enigen, maar het was er niet druk. Daar is het strand te afgelegen voor. We zaten in de schaduw van een Manzalinaboom, die giftige vruchten heeft.Ze branden in je huid als je niet oppast. We zwommen even in de zee. Voor de kust lag een catamaran, die later weer vertrok. Voordat de slagboom van het terrein van San Juan dicht ging, verlieten we het gebied. Het was een rustige middag geweest. Nog iets over het weer van vanavond (21.45 uur plaatselijke tijd) (ik heb immers een weerstation aangeschaft): de luchtvochtigheid is 75%, de temperatuur 30,5 graden Celsius en de luchtdruk 1004 milibar. Het was vandaag overdag 35 graden. Maar de Passaatwind maakt het draaglijk. Ik ben, na het lezen van Nederlandse literatuur, begonnen met het lezen van Antilliaanse literatuur. Je moet dan denken aan schrijvers als Boeli van Leeuwen, Diana Lebacs en Frank Martinus Arion. De nationale bibliotheek "Frank Martinus Arion" is mij daarbij behulpzaam, want daar kan ik deze boeken lenen. Bon nochi!