The sky is the limit

Het wordt weer tijd voor een blog. Het leven gaat hier zijn gangetje. De regentijd lijkt voorbij te zijn. Het is dan ook alweer half februari. En het wordt ook weer warmer. De mensen hier zijn zich aan het voorbereiden op carnaval. Op de radio hoor je carnavalshits en op straat zie je af en toe praalwagens, die nog opgebouwd moeten worden. Het tumbafestival is ook weer voorbij. We hoorden het, omdat we niet zover wonen van het SDK-stadion, waar het festival werd gehouden. Zondag waren we weer op Playa Kanoa. Het was er aangenaam toeven. Er waren veel surfers. Er is nu ook een surfschool gevestigd. De wind was gunstig en de golven spatten hoog op. We keken vanuit onze strandstoel uit op de wijde Caraibische Zee. Deze reikte voor zover het oog reikte. "The sky is the limit" was hier dan ook van toepassing. We zagen het punt waar zee en lucht elkaar raakten. Dat was de horizon. Overigens Kan Playa Kanoa wel een opknapbeurt gebruiken. Veel palapa's zijn aan vervanging toe. Er zou heel wat meer van het strand gemaakt kunnen worden dan wat het nu is. Maar er is waarschijnlijk geen geld voor. De regering moet bezuinigen, anders gaan we failliet. In feite stat Curaçao nu onder curatele van het Koninkrijk. De Rijksregering houdt de financiele situatie nauwlettend in de gaten. Bon nochi!

Shete Boka

Het was alweer een tijdje geleden, dat we op Bandabou waren geweest. Vroeg in de middag gingen we erheen, gewapend met onze zwemspullen en strandstoelen. We reden via Barber naar het nationale park Shete Boka. "Shete boka" betekent in het Papiaments letterlijk "zeven monden". Het zijn zeven baaien of inhammen in de kust. Ze liggen aan de noordkust, waar de zee erg ruw is. Het water spat hoog op tegen de rotsen. Hier en daar wordern grillige inhammen gevormd. We passeerden de ingang van het park en reden naar de parkeerplaats. Daar gingen we de mondi in via een ruw pad. Hier en daar zagen we mangrovebossen. Daarna kwam er een woestijnachtig gebied. We liepen richting Westpunt, maar halverwege keerden we terug. Overal zagen we bolcactussen en spaarzame begroeiing. De wind blies fel om ons heen. We liepen naar een kleine baai, waar de golven vrij spel hadden. Een prachtig gezicht. We liepen door naar de "natuurlijke brug". Dat is een stuk rots aan de kust waarvan de benedenkant is uitgeschuurd door het water. Zo ontstond er een natuurlijke brug. Bij de parkeerplaats stond een soort wachttoren, vanwaar je een mooi uitzicht had over de omgeving. Een vliegtuig van de Kustwacht vloog langs. Toen we dit alles bekeken hadden, reden we via Westpunt en landhuis Knip naar de Kleine Knip. Dit is een gezellig strand. We koelden af in het zeewater en rustten uit op het strand. We zagen net de zonsondergang niet meer toen we aan het eind van de middag vertrokken. Via Soto reden we naar landhuis Daniel. Toen we aankwamen, was het inmiddels donker geworden. We dronken er een kop koffie en genoten van de rust. Daarna reden we weer naar huis, waar we in de vroege avond aankwamen. Het was een leuk middagje geweest. Sinds 14 januari j.l. heb ik trouwens een nieuwe auto: een paarse Hyundai i10. De oude Kia Carens kon ik inruilen bij de garage. Deze was niet meer betrouwbaar. Ik heb veel problemen met deze auto gehad. Het was een diesel en aangezien de diesel (benzine) hier slecht was, moest ik de motor laten reviseren. Nu is er nieuwe diesel: Low Sulphur Diesel, maar volgens een andere garage bevat die ook nog teveel zwavel, zodat je motor er uiteindelijk toch weer aan gaat. Je kunt de Kia Carens diesel aan de straatstenen niet kwijt. Geen enkele autohandelaar wilde hem nemen. Ik kreeg er ook bijzonder weinig geld voor bij de inruil. En hij had maar 143.000 kilometer gelopen. Ik heb hem maar weggedaan voor ik nog meer reparaties kreeg. Ik was het zat. Ik hoop, dat ik met mijn nieuwe auto meer geluk heb. Hij is wel kleiner, maar gelukkig passen de strandstoelen er met gemak in. Bon nochi!