Villa Monte

Het werd weer eens tijd om erop uit te trekken. Gisteren trokken we naar het onvolprezen Bandabou, dat zo schittert door zijn bergachtige landschap. We reden eerst op de grote weg naar Westpunt. Voorbij landhuis Daniel sloegen we links af en kwamen langs villapark Fontein. Voor 245.000 gulden kun je daar al een huisje kopen, lazen we op een groot bord. Nu verhieven de bergen zich voor ons. Bij Soto gingen we van de weg af en reden naar villa Monte. Daar dronken we wat op een terras. Het was niet vol. Het lijkt erop of villa Monte vroeger een hotel is geweest. Nu is het alleen een bar en een restaurant. Je kunt er inheemse gerechten eten. Dat gaan we vast eens proberen. Vanaf de villa, die op een hoogte lag, had je een mooi uitzocht over de omgeving. In de verte zagen we de Santa Marthabaai met daarvoor landhuis Groot Santa Martha en in de verte landhuis San Nicholas. We reden verder richting Lagun en probeerden toen linksaf te slaan naar San Nicholas, maar een slagboom versperde de weg. Je moest een telefoonnummer bellen om erdoor te kunnen. Dus reden we maar weer terug richting Soto. Voorbij Soto konden we wel rechtsaf buigen, een onverharde weg op. Hier was de slagboom open. De weg slingerde door de mondi. We kwamen nu bij landhuis San Juan. Het landhuis zag er verwaarloosd uit, maar het leek toch bewoond te zijn. Rond het landhuis moet vroeger een plantage zijn geweest, maar de mondi had nu alles overwoekerd. Een bijgebouw dateerde uit 1821, lazen we op de gevel. In de verte stonden een paar palmen. Daarachter lag de San Juanbaai.. We reden om het landhuis heen, verder de bush-bush in. De weg ging omhoog en omlaag. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Playa Manzanila. Het was er stil en rustig. Een groepje mensen was er aan het barbecuen. De zee klotste rustig op het strand. De rotsen rezen stijl omhoog uit het water. We namen wat stenen mee voor onze tuin. Het werd nu beter weer en de bewolking maakte plaats voor de zon. Langs Fontein reden we weer richting Willemstad. We stopten voor een koffiepauze bij De Buurvrouw (vroeger Koosje en Martha geheten). Waar waren Koosje en Martha gebleven? Terug naar Nederland gegaan? Het restaurant was vernieuwd en er was nu ook nieuw personeel. We dienden onszelf een caffeinsehot toe en welgemutst reden we naar Willemstad. Bij Grote Berg lag de stad beneden ons. In de verte zagen we de raffinaderij en de Tafelberg. De eerste wijk van de stad, die we bereikten, was Souax. Lotte had ons inmiddels gebeld en gevraagd of we haar en Myron konden afhalen van Zanzibar, want er reed geen busje. Wij reden dus over de Julianabrug richting Salina. Het verkeersplein van Janwé was weer gesloten voor verkeer wegens onderhoud, hoewel het drie maanden geleden zogenaamd klaargekomen was. Boze tongen beweren, dat er fouten zijn gemaakt bij de aanleg. Nu moesten we een parallelweg nemen. En toen gebeurde het...We kregen een lekke band. Gelukkig merkte ik het snel en ik zette de auto langs de kant. Ik begon te zwoegen om het wiel met de lekke band van de auto te krijgen en te vervangen door het reservewiel, toen er lieve vrienden langs kwamen, die ons zagen ploeteren. Binnen een mum van tijd had een van de mannen het reservewiel op mijn auto gekregen en konden we onze reis vervolgen. Het waren engelen in de nacht, die ons bezochten. Intussen was het donker geworden. Via de Caracasbaaiweg reden we naar Zanzibar, waar Lotte en Myron onze komst hevig verbeidden. We zette Myron thuis af en veel later dan verwacht kwamen we zelf thuis. Einde avontuur. Bon nochi!